Psalms 105:1-45

Përlëvdoni ZOTIN, thirreni emrin e tij, shpallni mes popujve veprat e tij. Këndojini atij e thurini lavde, kumtoni gjithë mrekullitë e tij. Krenohuni me emrin e tij të shenjtë, u gëzoftë zemra e atyre që kërkojnë ZOTIN. Kërkojeni ZOTIN dhe fuqinë e tij, kërkojeni përherë fytyrën e tij. Kujtoni mrekullitë që bëri, çuditë dhe gjykimet e gojës së tij, o pasardhës të Abrahamit, shërbëtorit të tij, o bij të Jakobit, të zgjedhurit e tij. Ai është ZOTI, Perëndia ynë; mbi mbarë dheun vendimet e tij. Ai e kujton përherë besëlidhjen e tij, fjalën që urdhëroi për një mijë brezni, besëlidhjen që bëri me Abrahamin, premtimin që i dha Isakut. Ia caktoi si rregull Jakobit, Izraelit si besëlidhje përjetë, kur tha: «Ty do të ta jap tokën e Kanaanit si pjesë të trashëgimisë suaj», kur ishin të hequr në numër, të paktë e ardhacakë, tek endeshin nga një komb te tjetri, nga një mbretëri te një tjetër popull. Nuk lejoi t'i shtypte askush, mbretërit për hir të tyre qortoi: «Mos m'i prekni të vajosurit, profetët e mi mos i lëndoni». Urinë solli në atë vend, theu çdo enë buke. Dërgoi para tyre një njeri, Jozefin, që u shit si skllav. Me pranga ia shtrënguan këmbët, hekura i vunë rreth qafës, derisa u përmbush fjala e tij, fjala e ZOTIT e sprovoi atë. I dërgoi fjalë mbreti që ta lironin, sunduesi i popujve e la të lirë. Zot të shtëpisë së tij e bëri, sundues mbi gjithë zotërimin e tij, që t'i ndreqte princat sipas gjykimit të tij e t'u mësonte pleqve urtinë. Atëherë Izraeli shkoi në Egjipt, Jakobi u vendos në tokën e Kamit. Dhe Zoti e shtoi shumë popullin e vet, më të fortë se armiqtë e tij e bëri. Ua ndryshoi zemrën egjiptianëve, që popullin e tij ta urrenin, që kundër shërbëtorëve të tij me dredhi të silleshin. Dërgoi Moisiun, shërbëtorin e tij, Aronin, që vetë e kishte zgjedhur. Kryen mes tyre shenjat e tij, mrekullitë në tokën e Kamit. Dërgoi errësirën e u bë terr, fjalët e tij nuk i kundërshtoi kush. Ujërat ua ktheu në gjak, peshqit i ngordhi. Vendi i tyre gëloi me bretkosa, deri edhe në dhomat e mbretërve. Foli Zoti e u vërsulën mori mizash, mushkonjat mbarë trojet mbuluan. U dërgoi breshër në vend të shiut, flakë zjarri mbi vendin e tyre. Ua goditi vreshtat e fiqtë, pemët e tokave të tyre i theu. Foli dhe ia behën karkalecat, vemje, që s'kishin të numëruar. Ua hëngrën gjithë bimësinë e vendit, prodhimet e tokës ua përpinë. Goditi gjithë të parëlindurit e vendit, frytin e parë të pjellorisë së tyre. I nxori izraelitët me argjend e me ar, ndër fiset e tyre s'kish njeri të këputur. U gëzua Egjipti kur ata u nisën, se i kishte zënë tmerri prej tyre. Renë shtriu për t'i mbuluar, zjarrin për t'u bërë dritë natën. Kërkuan e shkurta u dërgoi, me bukë prej qiellit i ngiu. Çau shkëmbin e buruan ujëra, lumenj rrodhën nëpër shkretëtirë. I ra ndër mend fjala e tij e shenjtë, që Abrahamit, shërbëtorit të tij, i kishte thënë. Popullin e vet e nxori me ngazëllim, plot gëzim të zgjedhurit e tij. Tokat e kombeve u dha, mundin e popujve trashëguan, që të mbajnë rregullat e tij e të zbatojnë ligjet e tij. Aleluja!

Psalmet 105:1-45