Kënga e këngëve 2:7-17

Ju përbehem, o bijat e Jerusalemit, pash sorkadhet a sutat e fushës: mos e zgjoni, mos e ngucni dashurinë deri kur t'ia ketë ënda. Një zë! I shtrenjti im! Ja, po vjen, duke u hedhur nëpër male, duke u tundur nëpër kodra. Ngjan si kaproll, i shtrenjti im, ose porsi zog drenushe. Ja, rri prapa murit tonë, nga dritarja ai përgjon, përmes hekurash vështron. Flet i shtrenjti im e më thotë: «Ngrihu, mikja ime, bukuroshja ime, e eja! Se, ja, dimri iku e vate, pushoi shiu e kaloi, çelën lulet nëpër ara, erdhi koha për të harrur e nëpër korijet tona zëri i turtullit dëgjohet. Fiku i poqi kokrrat e para, çeli hardhia e po erëmon: ngrihu e eja, mikja ime, bukuroshja ime, eja! Oh, pëllumbesha ime, që nëpër plasa shkrepash fshihesh e nëpër strofkat e rrëpirës, shfaqma mua pamjen tënde, jepma tingullin e zërit tënd, se zëri yt i ëmbël është e joshëse është pamja jote. Na i zini neve dhelprat, na i zini dhelpërushët, që vreshtat po batërdisin, vreshtat tona luleçelur». Imi është i shtrenjti im, edhe unë jam e atij, që kullot përmes lilakëve. Pa pushuar era e ditës e para se të zhduken hijet, kthehu, o i shtrenjti im, si kaproll, si zog drenushe, në bjeshkët erëmira.