Psalmet 78:40-72

Sa herë iu ngritën kundër në shkretëtirë! Sa herë e hidhëruan në vend të shkretë! Ktheheshin dhe prapë e tundonin Perëndinë, e trishtonin të shenjtin e Izraelit. Nuk u kujtohej më dora e tij e fuqishme, dita kur i çliroi prej armikut: shenjat, që kishte bërë në Egjipt, veprat e mrekullueshme në fushën e Coanit. Lumenjtë e armikut i kishte kthyer në gjak, edhe rrjedhat e ujit, që të mos pinin më. U dërgoi mori grethash, që t'i thumbonin, bretkosa, që t'i shkatërronin. Të korrat e tyre ua dha krimbave, karkalecave mundin e tyre. Vreshtat ua rrënoi me breshër, pemët e fikut me brymë. Me breshër ua goditi edhe bagëtinë, me rrufe, gjënë e gjallë. Dërgoi mbi ta flakën e zemërimit të tij, furinë, mërinë e fatkeqësinë; u dërgoi engjëj të këqij. I hapi udhë zemërimit të tij, jetën prej vdekjes nuk ua kurseu, por i la në dorë të murtajës. Shfarosi çdo të parëlindur në Egjipt, frytin e parë të fuqisë së tyre në tendat e Kamit. Si dhentë e ngriti prej andej popullin e tij, u priu në shkretëtirë porsi grigjës. I udhëhoqi me kujdes e frikë nuk patën, armiqtë e tyre i mbuloi deti. I çoi në vendin e tij të shenjtë, në malin, që kishte fituar e djathta e tij. Dëboi kombe para tyre e tokën ua ndau me short për trashëgim. Fiset e Izraelit i vuri të banojnë nëpër tendat e tyre. Por ata e tunduan përsëri, ngritën krye kundër Perëndisë, të Tejlartit, e dëshmitë e tij nuk i mbajtën. U shmangën e, si etërit e tyre, të pabesë u treguan, si harku i shtrembër, ata dredhuan. Me faltoret në vende të larta e bënë të zemërohet, me idhujt e gdhendur ia ndezën furinë. E dëgjoi Perëndia e flakë u ndez, rëndë e përçmoi Izraelin. E braktisi tendën e Shilohut, banesën, që kishte ngritur mes njerëzve. Forcën e tij e la të bjerë në robëri, lavdinë e tij në duart e armikut. Popullin e tij ia dorëzoi shpatës, kundër trashëgimisë së vet flakë u ndez. Djelmoshat e tyre i përpiu zjarri, vashave nuk u kënduan. Priftërinjtë e tyre ranë prej shpatës, vejushat nuk i vajtuan. E u ngrit Zoti, si prej gjumit, si luftëtari trim, kur e kap vera. Pas shpine u ra armiqve, me turp të përjetshëm i mbuloi. Poshtë e hodhi tendën e Jozefit, fisin e Efraimit nuk e zgjodhi. Zgjodhi fisin e Judës, malin e Sionit, që fort e deshi. Të lartë shumë e ndërtoi shenjtëroren, ashtu si tokën, e themeloi në amshim. E zgjodhi Davidin, shërbëtorin e tij, prej tufave të dhenve e mori. E mori prej deleve që mëndnin, për të kullotur Jakobin, popullin e tij, dhe Izraelin, trashëgiminë e tij. Me zemër të pastër i udhëhoqi, me duar të afta u priu.