Jonai 1:9-16

Jonai u përgjigj: «Hebre jam dhe ZOTIN, Perëndinë e qiellit, druaj. Ai krijoi detin e dheun». Atëherë ata burra i kapi një frikë e madhe, prandaj i thanë: «Si e bëre këtë gjë!». Ata e dinin se Jonai kishte marrë arratinë nga prania e ZOTIT, se ua kishte thënë vetë. Ngaqë deti po bëhej gjithnjë e më i egër, ata e pyetën: «Çfarë të bëjmë me ty që të na qetësohet deti?». Ai u tha: «Më kapni e më hidhni në det, që deti të qetësohet, sepse unë e di se kjo stuhi ju ra për shkakun tim». Detarët u dhanë rremave për ta kthyer anijen në breg, por nuk mundën, sepse deti po bëhej gjithnjë e më i egër. Atëherë i thirrën ZOTIT e thanë: «O ZOT, mos na e merr jetën për shkak të këtij njeriu e mos na fajëso për gjak të pafajshëm, se ti, o ZOT, ke bërë sikurse ke dashur». Kështu, e morën Jonain dhe e hodhën në det. Deti u qetësua nga tërbimi. Atëherë ata burra i pushtoi një frikë e madhe ndaj ZOTIT. I kushtuan ZOTIT një flijim e u betuan para tij.