«Bjerini trumbetës në Sion,
lëshoni kushtrim në malin tim të shenjtë.
Të dridhen mbarë banorët e vendit,
se erdhi dita e ZOTIT,
afër është ajo.
Ditë e errët dhe e zezë,
ditë e vrenjtur e plot terr,
përmbi male seç sterron.
Ja, një popull i shumtë e i fortë
që kurrë s'është parë në kohët e lashta
e as do të shihet brez pas brezi.
Zjarr përpirës i paraprin,
flakë shkrumbuese i shkon pas,
si kopshti i Edenit toka para tij,
por humbëtirë të shkretë lë pas.
Askush nuk i shpëton dot.
Duken si kuaj,
vërsulen si kalorës.
Kapërcejnë kreshta malesh
me ushtimë karrocash ushtrie,
me kërcitje flakësh zjarri
kur përpin kashtën e thatë,
si një popull i fuqishëm
që në luftë rreshtohet rresht.
Para tij popujt dridhen,
gjithë fytyrat zverdhen krejt.
Porsi trima ata sulen,
si luftëtarë hidhen mbi mure.
Secili mban rreshtin e vet
e nuk ngatërron rrugë.
Njëri-tjetrin nuk e shtyjnë,
çdo burrë merr shtegun e vet
e s'ka armë që i zmbraps.
Vërshojnë qytetit,
turren mureve,
shtëpitë zaptojnë,
si kusarë nga dritaret hyjnë.
Para tij trandet toka,
qiejt luajnë vendit.
Dielli e hëna nxihen krejt,
yjet humbasin shkëlqimin e tyre.
ZOTI e lëshoi kushtrimin
në krye të ushtrisë së tij.
Gjerë e gjatë shtrihet fushimi,
sa i fuqishëm ai që zbaton fjalën e tij.
E madhërishme dita e ZOTIT,
e tmerrshme shumë është ajo.
Ballë kush mund t'i bëjë?
Ndaj, tani, kumton ZOTI:
kthehuni tek unë me gjithë zemër,
me agjërime, vaj e zi.
Shqyeni zemrat e jo rrobat,
kthehuni te ZOTI, Perëndia juaj.
I mëshirshëm e i dhembshur është ai,
i ngadaltë në zemërim e plot mirësi,
i vjen keq për fatkeqësitë.
Kush e di? Ndoshta ndërron mendje,
i vjen keq e lë pas ndonjë bekim,
fli drithi e stërpikjeje,
për ZOTIN, Perëndinë tuaj.
Bjerini trumbetës në Sion,
shpallni agjërim,
thërrisni kuvend,
mblidhni popullin,
shenjtëroni bashkësinë,
mblidhni pleq e fëmijë,
foshnjat që thithin gji.
Daltë dhëndri prej dhomës,
edhe nusja prej odës së nusërisë.
Mes portikut dhe altarit,
të vajtojnë priftërinjtë, shërbëtorët e ZOTIT:
“Ki mëshirë, o ZOT, për popullin tënd!
Pronën tënde mos e lër të turpërohet,
që kombet mos të tallen me të.
Pse mes tyre të thuhet:
ku është Perëndia i tyre?”.