Pas këtyre ngjarjeve Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën kur kishte lindur. Jobi u përgjigj e tha:
«U shoftë dita kur u linda
e nata kur u tha: “U ngjiz një djalë”.
Terr u bëftë ajo ditë!
E harroftë Perëndia, që rri lart,
e drita mos ndrittë mbi të!
E përlaftë terri e pisa,
e zaptoftë reja,
e tmerroftë muzgu!
Atë natë e përpiftë errësira,
mos u njehtë ndër ditët e vitit
e mos hyftë në numrin e muajve!
Shterpë mbettë ajo natë
e mos pastë galdim!
E nëmtë kush mallkon ditën
e kush guxon të ngucë Leviatanin!
U terratisshin yjet e agut të saj,
prittë dritën e mos i ardhtë
e as agun mos e paftë,
se s'm'ia mbylli barkun nënës,
e brengën s'ma hoqi sysh.
Pse s'vdiqa që në bark
e s'dhashë shpirt sa linda?
Pse më pritën dy gjunjë
e më mëkuan dy gjinj?
Tani do të prehesha i qetë,
do të flija e do të pushoja
me mbretër e këshilltarë të dheut,
që rindërtojnë për vete rrënoja,
apo me princa që kanë ar,
që i kanë shtëpitë plot me argjend.
Ose, si i dështuari i zhdukur, s'do të isha më,
si foshnjat që s'e shohin dritën.
Atje të paudhët i lënë trazirat,
atje të mekurit pushojnë.
Të burgosurit pushojnë tok,
pa e dëgjuar zërin e ngasësit.
Atje janë i vogli e i madhi,
skllavi është i lirë nga pronari.
Pse të dalë në dritë një i ngratë
e të jetojnë shpirtvrarët,
që vdekjen dëshirojnë, por s'e gjejnë,
edhe pse e kërkojnë më shumë se thesarin,
dhe fort gëzohen
e galdojnë kur gjejnë varrin?
Po njeriu, që i ka udhët pa krye,
se ia ka mbyllur Perëndia?
Ja, për bukë kam psherëtimat
e britmat e mia vërshojnë si ujë.
Më zuri çfarë më tmerronte,
çfarë më lemeriste më pllakosi.
As kam qetësi, as prehje, as pushim,
por erdhi pështjellimi».
Bible App
Bible App for Kids
