Jeremia 2:1-37

Fjala e ZOTIT m'u drejtua e më tha: «Shko e bërtiti në veshë Jerusalemit. Kështu thotë ZOTI: më kujtohet përkushtimi i rinisë sate, dashuria jote vajzërore, kur rendje pas meje në shkretëtirë, në tokë të pambjellë. I shenjtë ishte Izraeli për ZOTIN, fryti i tij i parë. Ata që e kafshonin binin në faj, zezona i zinte, kumton ZOTI. Dëgjojeni fjalën e ZOTIT, o shtëpia e Jakobit dhe të gjitha fiset e shtëpisë së Izraelit. Kështu thotë ZOTI: çfarë të mete gjetën tek unë etërit tuaj, që u larguan prej meje, rendën pas kotësisë dhe u bënë të kotë? A nuk thanë: “Ku është ZOTI, që na solli nga dheu i Egjiptit, që na priu në shkretëtirë, në tokë djerr e plot gropa, në tokë të thatë e të errët, në dheun ku nuk kalon njeri e ku askush nuk banon?”. Unë ju solla në tokë frutore, që të hani frytet dhe begatitë e saj, por ju hytë dhe e ndotët vendin tim, e bëtë të neveritshme trashëgiminë time. Priftërinjtë nuk pyetën: “Ku është ZOTI?”. Shtjelluesit e ligjit nuk më njohën, barinjtë ngritën krye kundër meje, profetët profetizuan sipas Baalit e rendën pas kotësive. Prandaj do të rragatem me ju, kumton ZOTI, edhe me bijtë e bijve tuaj do të rragatem. Shkoni, pra, në brigjet e Kitimit e shikoni, dërgoni për të vërejtur hollë në Kedar e shihni a kanë ndodhur gjëra të tilla atje. A i ka këmbyer ndonjë komb perënditë, edhe pse ata s'janë perëndi? Por populli im e ka këmbyer lavdinë e vet me çfarë është e pavlerë. Hutohuni nga kjo gjë, o qiej, tranduni e trishtohuni thellë, kumton ZOTI. Se dy ligësi bëri populli im: më braktisi mua, gurrën e ujit të gjallë, për të hapur për vete sterna, sterna të shpuara, që nuk mbajnë ujë. Mos është skllav Izraeli, skllav i lindur në shtëpi? Përse u bë pre? Luanët ulërinë kundër tij me zërin e tyre të lartë. E shkretuan tokën e tij, qytetet e tij u rrënuan e s'kanë më banorë. Edhe bijtë e Memfisit e Tahpanhesit ta kanë rruar kokën. A nuk ia bëre vetes, duke braktisur ZOTIN, Perëndinë tënd, kur ai të priu udhës sate? Ç'ke që rend drejt Egjiptit për të pirë ujin e Nilit? Ç'ke që rend drejt Asirisë për të pirë ujin e Eufratit? Ligësia jote do të të ndëshkojë, pabesia jote do të të qortojë. Merre vesh e shiko sa keq e sa hidhur është për ty të braktisësh ZOTIN, Perëndinë tënd. Nuk dridhesh më para meje, kumton Zoti, ZOTI i ushtrive. Ja, qëmoti e kam copëtuar zgjedhën tënde e i kam thyer vargonjtë e tu, e ti the: “Nuk do të shërbej”, prandaj mbi çdo kodër të lartë e nën çdo pemë të harbuar u shtrive porsi lavire. Të pata mbjellë si hardhi e zgjedhur, prej farës së pastër. Si m'u tjetërsove e u bëre hardhi e egër? Edhe po të lahesh me finjë e të fërkohesh me shumë sapun, para syve e kam damkën e fajit tënd, kumton ZOTI, Zoti im. Si mund të thuash: “Nuk jam përlyer, nuk renda pas Baalëve”? Shiko gjurmët ku ke ecur nëpër luginë, prano çfarë ke bërë, o deve e shkathët endacake, gomare e egër e mësuar me shkretëtirën, që nuhat ajrin kur e kap afshi. Kush mund ta ndalë epshin e saj? Kushdo që e dëshiron, nuk mundohet, por e gjen gjithmonë në muajin e vet. Ruaje këmbën, mos të mbetet zbathur e fytin mos të mbetet etur. Por ti the: “Jo, është e kotë, se të huajt dashurova e pas tyre do të rend”. Siç turpërohet vjedhësi kur kapet, ashtu do të turpërohet shtëpia e Izraelit, ata, mbretërit e tyre, prijësit, priftërinjtë e profetët e tyre, që i thonë drurit: “Ti je im atë” e gurit: “Ti më ke lindur”. Më kanë kthyer kurrizin e jo fytyrën, por, kur i zë zezona, thonë: “Ngrihu e shpëtona!”. Ku janë perënditë që sajove për vete? Le të ngrihen, nëse të shpëtojnë në kohën e zezonës, se, sa numri i qyteteve të tua janë perënditë e tua, o Judë. Pse grindeni me mua? Ju të gjithë ngritët krye kundër meje, kumton ZOTI. Më kot i godita bijtë tuaj, nuk e morën mësimin. Profetët tuaj i përpiu shpata juaj, si luani rrënimtar. Ju, o brezni, vëreni fjalën e ZOTIT. Mos vallë isha shkretëtirë për Izraelin, apo tokë e terratisur? Përse thotë populli im: “Do të endemi të lirë, te ti më nuk do të kthehemi”? A i harron vashëza stolitë e veta, apo nusja brezin nusëror? Por populli im më ka harruar prej shumë kohësh. Sa mirë e gjen udhën për të lypur dashuri! Deri edhe të përdalave ua mësove udhët e tua. Në petkun tënd gjendet gjaku i nevojtarëve të pafajshëm, të cilët s'i kape duke thyer derën. Me të gjitha këto, thua: “Jam, e pafaj, prandaj iku prej meje zemërimi i tij”. Ja, do t'ju hap gjyq, sepse thatë: “Unë s'kam mëkatuar”. Sa shpërfillshëm ndërron udhë! Edhe nga Egjipti do të mbulohesh me turp, siç u mbulove me turp nga Asiria. Edhe që andej do të dalësh duke mbajtur kokën me duar, se ZOTI i ka përzënë besnikët e tu e ti nuk do të begatohesh falë tyre».