Ngushëllojeni, ngushëllojeni popullin tim,
thotë Perëndia juaj.
Flitini zemrës së Jerusalemit,
i shpallni atij,
se mori fund thirrja nën armë,
paudhësia e tij u shlye,
se dyfish u ndëshkua prej dorës së ZOTIT
për gjithë mëkatet e tij.
Ja, një zë thërret:
«Bëni gati në shkretëtirë
një udhë për ZOTIN,
rrafshoni nëpër stepë
një shteg për Perëndinë tonë.
Le të ngrihet lart çdo luginë,
le të ulet poshtë çdo mal e kodër,
rruga dredha-dredha le të drejtohet,
rrëpira le të bëhet e rrafshët.
Lavdia e ZOTIT do të shfaqet
e atëherë çdo qenie njëherësh do të shohë,
se foli vetë goja e ZOTIT».
Ja, një zë thotë: «Shpall!».
E pyeta: «Çfarë të shpall?».
«Se çdo njeri është si bari,
e mirësia e tij si lulja e fushës.
Bari thahet e lulja vyshket,
kur fryma e ZOTIT puhat mbi të,
e vërtet, populli është si bari.
Thahet bari, vyshket lulja,
por fjala e Perëndisë tonë
mbetet në amshim».
Ngjitu mbi një mal të lartë,
ti që i sjell lajmin Sionit!
Ngrije sa më fort zërin,
ti që i sjell lajmin Jerusalemit!
Ngrije zërin e mos ki frikë,
qyteteve të Judës thuaju:
«Ja, Perëndia juaj!».
Ja, ZOTI Perëndi, po vjen me fuqi,
e krahu i tij do të sundojë.
Ja, me vete sjell shpagimin,
në prani të tij është shpërblimi.
Si bariu do ta kullotë kopenë e tij,
me krahun e vet do t'i mbledhë qengjat,
në gji do t'i mbajë,
deleve pjellake me kujdes do t'u prijë.
Kush e ka matur me shuplakë detin
apo me pëllëmbë qiellin?
Kush e mati me masë pluhurin e tokës
apo i vuri në peshore malet e në kandar kodrat?
Kush e drejtoi shpirtin e Perëndisë
apo i dha ndonjëherë këshilla?
Me kë u këshillua e mësoi prej tij
apo kush ia mësoi shtegun e drejtësisë?
Kush i dha atij dije
apo i tregoi udhën e mençurisë?
Ja, kombet janë si pika e ujit në kovë,
çmohen sa pluhuri në peshore.
Ja, ujdhesat i ngre
si të ishin kokërr pluhuri.
Libani s'do të mjaftonte për të ndezur zjarrin,
kafshët e tij s'do të dilnin për flinë e shkrumbimit.
Kombet mbarë s'janë asgjë para tij,
si një hiç e kotësi vlerësohen prej tij.
Me kë, pra, ta krahasoni Perëndinë?
Ç'shëmbëllesë do të vini përballë tij?
Idhullin e shkrin farkëtari,
me fletë ari e vesh argjendari,
vargje prej argjendi i derdh përreth.
Më i varfri zgjedh dru që s'kalbet
e kërkon mandej një mjeshtër të ditur,
që idhullin atij t'ia punojë,
një idhull që nuk lëviz.
A nuk e ditkeni vallë?
A nuk e paskeni dëgjuar?
A nuk ju është thënë qëmoti?
Themelimin e tokës a s'e paskeni kuptuar?
Ai rri ulur mbi kubenë e tokës,
banorët e saj si karkaleca duken,
ai i shpalos qiejt porsi vel,
i shtrin si tendë për të banuar.
Ai i kthen princat në hiç,
të kotë i bën gjyqtarët e tokës.
Të porsambjellë, të porsahedhur në tokë,
pa zënë rrënjë ende kërcelli,
ai u fryn e ata thahen,
stuhia i rrëmben porsi kashtën.
«Me kë do të më krahasoni?», pyet i Shenjti.
«Me kë vallë qenkam i ngjashëm?».
Ngrini sytë lart e shikoni!
Kush i krijoi çka shihni?
Ai që i radhit të gjitha si ushtri,
që e thërret secilin me emër.
E madhe është fuqia e tij,
e vrullshme forca e tij,
prandaj dhe nuk mungon
asnjë prej tyre.
Pse flet kështu, o Jakob?
Përse thua, o Izrael:
«Udha ime është e fshehur për ZOTIN,
Perëndia im s'kujdeset për të drejtën time?».
A thua nuk e ditke vallë?
A thua s'e paske dëgjuar?
ZOTI është Perëndia i amshimit,
ai i krijoi skajet e tokës.
As lodhet, as mundohet,
dija e tij është e pagjurmueshme.
Ai i jep fuqi të lodhurit,
të këputurit ia shton fuqitë.
Të rinjtë lodhen e këputen,
më të rriturit pengohen e bien.
Por ata që shpresojnë te ZOTI
përtërihen në fuqi,
marrin krahë si të shqiponjës,
vrapojnë e nuk lodhen,
ecin e nuk këputen.