Habakuku 3:1-15

Lutja vajtuese e profetit Habakuk. «O ZOT, dëgjova ç'thuhet për ty, bëmat e tua më tmerrojnë, o ZOT. Përtëriji ato në vitet tona, në vitet tona bëji të ditura. Kur të zemërohesh, mëshirën kujto. Perëndia vjen prej Temanit, i Shenjti prej malit Paran. selah Madhështia e tij mbulon qiejt, lavdia e tij mbush tokën. Porsi drita shkëlqen, rreze duart e tij lëshojnë e atje fshihet fuqia e tij. Murtaja i paraprin, lëngata ndjek hapat e tij. Ai qëndron e toka trandet, hedh vështrimin e kombet dridhen, malet e moçme treten, kodrat e përjetshme përulen, udhët e amshuara janë të tij. Tendat e Kushanit i pashë në mjerim, pëlhurat e tendave të Midianit fërfërijnë. A u zemërove, o ZOT, me lumenjtë? A me lumenjtë u ndez tërbimi yt? A me detin u hidhërove, që po kalëron mbi kuaj, mbi karrocat ngadhënjyese? E zhvesh harkun, e bën gati, shigjetat i ngjesh në kukurë. selah Me lumenj e ndan tokën. Malet të shohin e përpëliten, shtrëngata shpërthen, humnera lëshon britmën e lart duart i ngre. Shtangen dielli e hëna në qiell prej dritës së shigjetave të tua fluturuese, prej shkëlqimit të heshtës tënde flakëruese. Marshon mbi tokë plot furi, kombet i shtyp i zemëruar. Del, që popullin tënd të shpëtosh, të shpëtosh të vajosurin tënd. Kryet e shtëpisë ia shembe të mbrapshtit, e zhveshe nga themeli deri në majë. selah Me heshtën e vet e shpove kreun e ushtarëve që furishëm mësynë për të më degdisur e që thërrasin si të babëzitur, për të përpirë të mjerin që fshihet. E shkele detin me kuajt e tu dhe deti i madh shkumëzon.