1 Samuelit 30:18-30

Davidi shpëtoi dy gratë e veta e gjithçka që kishin plaçkitur amalekitët. Nuk u mungonte asgjë e plaçkitur, nga më e madhja te më e vogla, as bij e bija, as plaçkë e pre. Davidi i ktheu të gjitha. Ai mori edhe gjithë dhentë e qetë. Kur i sollën bagëtitë para tij thanë: «Kjo është preja e Davidit». Pastaj Davidi u kthye te dyqind burrat që ishin ndalur te përroi i Besorit e nuk e kishin ndjekur Davidin, se kishin qenë të rraskapitur prej udhës. Ata dolën ta takonin Davidin e burrat që ishin me të. Davidi u afrua e i përshëndeti. Disa njerëz të këqij e të poshtër, që kishin shkuar me Davidin, thanë: «Këta nuk erdhën me ne, prandaj nuk do t'u japim asgjë prej plaçkës që kapëm. Të marrin vetëm gratë e fëmijët e vet e të ikin». Davidi u tha: «Vëllezërit e mi, mos veproni kështu me ç'na dha ZOTI. Ai na ruajti e na e dorëzoi hordhinë që na sulmoi. E kush do t'u vërë vesh fjalëve tuaja! Si ata që shkuan në luftë, edhe ata që ndenjën me pajisjet do të marrin pjesë të barabarta». Që nga ajo ditë, ky është rregull e zakon në Izrael deri më sot. Kur Davidi mbërriti në Ciklag, i dërgoi pleqësisë së Judës e miqve të vet një pjesë të presë e u tha: «Ja një dhuratë prej presë së armiqve të ZOTIT!». Ua dërgoi atyre që ishin në Betel, në Ramot të Negevit, në Jatir, në Aroer, në Sifmot, në Eshtemoa, në Rakal, në qytetet e Jerahmelit, në qytetet e Keniut, në Hormah, në Borashan, në Atak