Uwolnij się od hazarduPrzykład

Czy hazard to tylko „moja sprawa”? – o samotności, wstydzie i życiu w cieniu

„Bo jeżeli upadną, to jeden drugiego podniesie. Lecz biada samotnemu, gdy upadnie! Nie ma drugiego, który by go podniósł.” (Księga Kaznodziei Salomona 4:10)

Wielu osobom wydaje się, że hazard to bardzo osobista sprawa. Że dopóki nie krzywdzisz nikogo fizycznie, nie jesteś pijany ani agresywny, dopóty możesz sobie grać – bo to przecież Twoje życie, Twoje pieniądze, Twoja decyzja. Takie myślenie bardzo szybko prowadzi jednak w kierunku izolacji. Hazard lubi działać w cieniu – po cichu wciąga cię w świat, w którym wszystko zaczynasz ukrywać: emocje, potrzeby, straty, prawdę o sobie samym. Im dłużej grasz, tym trudniej przyznać się przed kimkolwiek, że coś jest nie tak.

Uzależnienie działa jak toksyczny szept w twojej głowie: „Nie musisz nikomu mówić”, „Nikt cię nie zrozumie”, „Jeszcze nie jest tak źle”, „Sam sobie poradzisz”. Z czasem zaczynasz wierzyć, że nikt nie może ci pomóc, że i tak byłbyś niezrozumiany albo oceniony. I tak, krok po kroku, hazard popycha cię w stronę samotności – a samotność jest idealnym środowiskiem do tego, żeby uzależnienie dalej rosło w siłę.

Tymczasem Biblia bardzo wyraźnie mówi o tym, że człowiek nie został stworzony do samotności. Że potrzebujemy drugiego człowieka nie tylko wtedy, kiedy jest dobrze, ale przede wszystkim wtedy, kiedy upadamy. Nie chodzi tylko o relację z Bogiem, ale także o relację z innymi – szczere, prawdziwe, pełne wsparcia i zrozumienia.

Dlatego jeśli zmagasz się z hazardem – nawet jeśli nikt jeszcze o tym nie wie – nie daj się oszukać, że możesz sobie poradzić sam. Zaufanie, przyznanie się, otwarcie ust – to nie są oznaki słabości, ale siły. To właśnie wtedy, kiedy ktoś cię podnosi, kiedy możesz powiedzieć prawdę i nie być sam, zaczyna się prawdziwa zmiana.

Pytania do refleksji:

• Czy ukrywasz swoje granie przed innymi? Co cię powstrzymuje przed przyznaniem się?
• Jakie emocje towarzyszą ci, kiedy myślisz o rozmowie z kimś zaufanym?
• Czy masz wokół siebie kogoś, kto – gdyby wiedział – nie zostawiłby cię samego?