Pierwsza Wielkanoc. Podróż do pustego grobu.Przykład

NIEPORÓWNYWALNE PONIŻENIE

Wtedy Jezus wyszedł na zewnątrz w cierniowej koronie i w purpurowym płaszczu. I powiedział do nich Piłat: Oto człowiek! (J 19:5)

Chrystus stał przed ludem – z głową przebitą cierniową koroną, ubrany w cudze szaty, zmuszony do trzymania trzciny jako berła i słuchania szyderstw z Jego królestwa – gdy rzymski namiestnik Piłat oświadczył tłumowi: „Oto człowiek!”. Chociaż wypowiedział te słowa z pogardą, były one ironicznie właściwe; tam stał Zbawiciel świata, przyodziany w niezrównaną pokorę, przyozdobiony hojną miłością do świata.

Możemy się wiele nauczyć z przykładu Chrystusa. Gdy pokorny Król znosił królewskie kpiny i „przedśmiertną śmierć” w postaci brutalnej chłosty, nie wypowiedział ani słowa w samoobronie. I za co Go potępili? Za uzdrowienie kobiety, która była kaleką od osiemnastu lat (Łk 13:10-13)? Za przywrócenie do życia syna wdowy w mieście Nain (Łk 7:11-17)? Za wydobycie Łazarza z grobu (J 11:1-44)? Za branie dzieci na kolana i zachęcanie uczniów do zrozumienia, że „do takich należy królestwo niebieskie” (Mt 19:14)? Na jakiej podstawie oskarżyciele Chrystusa uznali, że mogą znęcać się nad Nim w ten sposób? Nie mieli ku temu powodów.

Kiedy nasz uniżony Pan milczał podczas licznych prób, Piłat obraził się i poczuł brak szacunku. Jest w tym wielka ironia, ponieważ ten rzymski namiestnik próbował górować nad Królem wszechświata! I przez cały ten czas Król ten nie robił nic, by potwierdzić swoją władzę lub uratować własne życie. Ulegle zniósł niesprawiedliwy proces, mówił prawdę, kiedy zadawano mu pytania, i szedł naprzód aż do śmierci, a wszystko to w naszym imieniu.

Zadaję sobie pytanie: czy naprawdę widzę tego Człowieka, który stoi przed Piłatem, który stoi przed tłumem – który stoi przede mną? To nie jest jakaś bezradna jednostka, która nie może nic dla siebie zrobić. To Bóg wcielony.

Czy rozumiem, dlaczego poszedł On drogą upokorzenia? „O, miłość, która nakreśliła plan zbawienia” – dla miłości i zbawienia ciebie i mnie! Dwa tysiące lat temu przed pałacem namiestnika miało miejsce żałosne widowisko, po części dlatego, że Jezus miał przed oczami nasze imiona – imiona, które wyrył na tych dłoniach, które miały zostać przebite gwoździami (Iz 49:16).

Obyście nigdy nie byli jak zbuntowany tłum, szydzący z pokory Chrystusa, ani jak Piłat, który oczekuje, że Chrystus zrobi na was wrażenie. Zamiast tego spójrzcie na tego Mężczyznę w całej Jego pokorze – trzymającego trzcinę, noszącego koronę, mającego na sobie ten skromny strój, wiszącego na krzyżu – i zobaczcie, jak was przywołuje. Spójrzcie na Człowieka i wiedzcie ponad wszelką wątpliwość, że Jego miłość do was nie zna końca.

Pytania do refleksji:

• w jaki sposób Bóg wzywa mnie do zmiany myślenia?
• jak Bóg zmienia priorytety mojego serca, to co kocham?
• do jakich działań wzywa mnie dziś Bóg?