Jak nadać życiu sens — Część 2: Obfitość pocieszenia

„A gdy wyprowadziłem waszych ojców z Egiptu, przybyliście nad Morze Czerwone. Egipcjanie dogonili tam waszych ojców na rydwanach i konno” (Jozuego 24:6).

Izraelici stali się niewolnikami w Egipcie i cierpieli pod władzą okrutnych panów. Czy to ma sens, uwzględniając fakt, że to oni byli wybranym ludem Bożym? Być może nie dla ciebie, ani nie dla mnie. Ale Boże drogi nie są naszymi drogami, a jego myśli nie są naszymi myślami. Kiedy próbujemy nadać czemuś sens zgodnie z naszą logiką, czy nawet kulturą, na pewno zdarzy nam się, że nie zrozumiemy, co Bóg robi w naszym życiu. On dopuszcza trudne sytuacje w celu zbudowania wiary swojego ludu; ale On chce więcej uczynić w nas i przez nas: chce, abyśmy czuli to, co On czuje.

W Biblii przeczytamy, że Bóg jest Bogiem pocieszenia, który nas pociesza w kłopotach. Dlaczego? Abyśmy mogli innych pocieszać tym samym pocieszeniem, które dostaliśmy od Boga. Taka jest właśnie historia narodu żydowskiego. Jeżeli przestudiujesz ich historię na przestrzeni wieków, to zobaczysz, że oni zawsze dbali o biednych, bezbronnych i gnębionych pośród siebie, mówiąc: „Nas traktowano w ten sam sposób, kiedy byliśmy niewolnikami w Egipcie”.

Czy miałeś kiedyś złamane serce? Byłeś zraniony przez bliskich ci ludzi? Zraniony przez własną rodzinę? Zawiedziony przez szefa? Okłamany? Odrzucony, bo jesteś chrześcijaninem? Tak, możemy zostać zranieni. Ale Pan jest Bogiem łaski, który używa sińców życia i złamanych serc, abyśmy mogli okazywać współczucie innym, abyśmy potrafili czuć to, co Bóg czuje, abyśmy mogli im towarzyszyć i powiedzieć: „Wiem, że płaczesz i wiem, że to boli, ale nie poddawaj się. Nie uciekaj, ponieważ Bóg może ci pomóc w taki sposób, w jaki żaden przyjaciel ani rodzina nie potrafi!”.

Czy nie cieszysz się, że On jest Bogiem pocieszenia i że pocieszenie, które On daje tobie i mnie, może przelewać się na pocieszanie innych?

Ciąg dalszy nastąpi…