Panowanie nad złościąPrzykład

W Biblii czytamy:

„Niech żadne nieprzyzwoite słowo nie wychodzi z ust waszych, ale tylko dobre, które może budować, gdy zajdzie potrzeba, aby przyniosło błogosławieństwo tym, którzy go słuchają. A nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego” (w. 29-30).

Zauważ, że kiedy wybuchasz gniewem, nie tylko ranisz drugą osobę, ale zasmucasz Ducha Świętego. Myślałeś o tym? Jako naśladowcy Chrystusa jesteśmy wezwani, aby próbować zrozumieć, czego potrzebuje druga osoba. Oznacza to, że nie należy wypominać wcześniej wyznanych przewinień, wtrącać niestosownych uwag o innych, czy dowcipkować na temat czyjejś wagi, koloru skóry, IQ czy ograniczeń fizycznych, psychicznych i emocjonalnych. Nie poruszaj kwestii, które zaciemnią problem i uniemożliwią znalezienie rozwiązania. I nie podnoś poziomu decybeli, aby zastraszyć lub manipulować. Bóg stworzył cię ze zdolnością do gniewu, ponieważ właściwie potraktowany może być paliwem potrzebnym do wprowadzenia pozytywnych zmian i lekarstwem, które leczy.

A zatem?

1) Szukaj rozwiązania, a nie „zwycięstwa”.

Obrzucanie wyzwiskami i diagnozowanie kogoś drugiego tylko pogarsza sytuację. Nie powinieneś skupiać się na tym, co ktoś zrobił, ale na tym, co możecie zrobić razem, aby rozwiązać problem.

2) Przyznaj się do własnych błędów i poproś o przebaczenie.

Przyznanie się do swoich niedoskonałości ułatwia drugiej osobie przyznanie się do własnych.

3) Po każdej trudnej kwestii, do której się odnosisz, powiedz szczery komplement.

Zamiast krytykować, spróbuj powiedzieć: „Jestem pewien, że nie było ci łatwo to usłyszeć. Dzięki, że tak cierpliwie mnie wysłuchałeś”.

Skupianie się na szukaniu rozwiązania, nie na obwinianiu, pozwala drugiej osobie również się zaangażować, zamiast czuć się zdołowaną.