Prawdziwa cnota: Koncentracja na tym, co najważniejszePrzykład

Sygnalizowanie cnoty 

Sygnalizowanie cnoty to pojęcie, które stało się szczególnie popularne w mediach społecznościowych, w wiadomościach i w codziennych rozmowach. Ale tak naprawdę nie jest nowym zjawiskiem. A więc czym jest? Zasadniczo, jest to pejoratywne określenie, najczęściej stosowane w odniesieniu do ludzi, którzy zdają się być zainteresowani swoim publicznym wizerunkiem, mimo że w życiu prywatnym nie kierują nimi właściwe pobudki.

W Piśmie Świętym możemy zauważyć powtarzające się historie ludzi, którzy próbują wyglądać na sprawiedliwych, podczas gdy tak naprawdę są pełni pychy. Faryzeusze byli świetnym przykładem sygnalizowania cnoty. 

Cofnijmy się. Faryzeusze należeli do grupy religijnych przywódców, którzy restrykcyjnie przestrzegali Prawa nadanego w Starym Testamencie. Tak bardzo zależało im na tym, żeby nie złamać żadnego prawa, że wymyślili nowe nakazy i chcieli, żeby każdy je znał. 

W 20. rozdziale Ewangelii Łukasza dowiadujemy się, że publicznie modlili się długimi modlitwami, a jednocześnie prywatnie okradali wdowy z ich własności. To dopiero sygnalizowanie cnoty! 

Tak bardzo skupiali się na przestrzeganiu Prawa, że nie potrafili dostrzec tego, co mieli przed oczami – Zbawiciela oferującego im jednoczenie prawdę i łaskę.

Jezus był świadomy ich religijnego teatru i sygnalizowania cnoty i nie był z tego zadowolony. W 23. rozdziale Ewangelii Mateusza nie wstrzymywał swojego krytycyzmu na temat ich zachowania: 

„Wszystko robią na pokaz. Chcą być zauważani.(...) Biada wam, znawcy Prawa i faryzeusze, obłudnicy! Przypominacie groby pokryte białą farbą. Na zewnątrz są piękne, a wewnątrz — kości zmarłych i wszelka zgnilizna. Wy też w oczach ludzi uchodzicie za sprawiedliwych, ale w waszych wnętrzach pełno obłudy i bezprawia”. Ewangelia Mateusza 23:5, 27-28

Łatwo jest wytykać palcem faryzeuszy i potępiać ich uczynki. Jednak lepszą odpowiedzią na to wszystko jest zwrócić uwagę na to, że sami możemy być kuszeni, żeby myśleć lub zachowywać się tak jak oni.

Zatrzymajmy się na chwilę, żeby poddać ocenie nasze własne motywacje. 

• Czy jesteś czasami bardziej skupiony na tym co inni o tobie myślą lub mówią niż na tym, co Pismo Święte mówi o tobie? 

• Czy kiedykolwiek zdarzyło ci się zamieścić wpis w mediach społecznościowych, żeby „udowodnić” jak bardzo jesteś pobożny? 

• Czy zdarza ci się myśleć, że jesteś lepszy od innych, z powodu twoich świetnych statystyk w aplikacji Biblia, z powodu tego, jak często służysz drugiemu człowiekowi, a może przez to jak dużo dajesz? 

• Czy zdarza ci się spełniać dobre uczynki po to, żeby uzyskać nagrodę lub uznanie, zamiast ze szczerych chęci, żeby reprezentować Chrystusa? 

• Czy kiedykolwiek zdarzyło ci się kogoś skrytykować, bo nie ufałeś jego motywacji? 

Auć. 

Każdy w którymś momencie życia kierował się niewłaściwymi pobudkami. A większość z nas chce być znana jako dobry lider, dobry przykład, dobry chrześcijanin lub po prostu jako dobry człowiek. Te pragnienia nie są z natury złe. Nie musimy też czekać, aż nasze motywacje będą w 100% czyste, żeby czynić dobro. Szczerze mówiąc to, że nasze motywy będą kiedykolwiek zupełnie czyste, jest mało prawdopodobne.

Jednakże, kiedy bardziej skupiamy się na tym co myślą inni, zamiast na tym, co myśli Bóg, możemy szybko wpaść w pułapkę sygnalizowania cnoty – poświęcania więcej energii na przekonywanie innych, że postępujemy właściwie, zamiast tak naprawdę postępować właściwie z właściwych powodów.

Tak więc w trakcie następnych dni będziemy odkrywać jak możemy wydostać się z pułapki sygnalizowania cnoty i zamiast tego żyć prawdziwymi cnotami, do czego wzywa nas Jezus. 

Pomódl się: Boże, wiem, że czasem jest we mnie postawa faryzeusza. Objaw mi każdy zły motyw, który w sobie mam i daj mi zamiast tego dobre motywacje. Pomóż mi w pełni zaakceptować Twoją łaskę, miłosierdzie i miłość i pokaż mi jak żyć prawdziwymi cnotami, do których mnie wzywasz. W imieniu Jezusa. Amen.