Duchowa dyscyplina i ewangelizacja Przykład

DZIEŃ 9: WSPÓLNOTA

Nasza wiara nie jest naszą własną. W kulturze XXI wieku, w której jednostka pozostaje w centrum uwagi, możemy wierzyć, że są dwie osoby o krytycznym znaczeniu: Bóg i my sami. Nasze osobiste uczniostwo może spowodować, że wierzymy, iż dopóki mamy Boga, nie potrzebujemy innych. Nawet pobieżna lektura Pisma Świętego unieważnia taki pogląd na wiarę chrześcijańską. Ciało Chrystusa i zbiorowa wspólnota wiary – czy to Izraelici w Starym Testamencie, naród żydowski za czasów Jezusa, czy też wszczepieni poganie – wszyscy są rodziną. 

Teolog i uczony N.T. Wright mówi o tym w ten sposób: „Jeśli Bóg jest naszym Ojcem, to Kościół jest naszą matką”. Słowa te pochodzą od szwajcarskiego reformatora Jana Kalwina… tak samo niemożliwe, niepotrzebne i niepożądane jest bycie chrześcijaninem bez wspólnoty, jak bycie samotnym noworodkiem.” 

Księga Kaznodziei 4:9-12 mówi: 

„Lepiej dwóm niż jednemu. Bo łatwiej im w trudzie. Jeśli jeden upadnie, drugi go podniesie. Nad samotnym natomiast nikt się nie pochyli! Gdy leżą dwie osoby, jedna drugą grzeje. A człowiek samotny? Musi liczyć na siebie. Ponadto jeśli jednego może ktoś pokonać, dwóm łatwiej się ostać — a sznur potrójny nie tak łatwo się zerwie”.

Dyscyplina wspólnoty zaczyna się od gotowości i otwartości na bycie wrażliwym wobec innych. Każdy z nas pragnie być znany i kochany za to, kim jest. W świecie, który chwali osiągnięcia i sukcesy, tęsknimy za miejscami autentyczności. Jeśli jesteśmy uczciwi, wiemy, że nie możemy długo wytrzymać tej maskarady i głęboko pragniemy połączyć się z innymi, którzy czują to samo. We wspólnocie zobowiązujemy się akcentować dobro, uwidaczniać zło i brzydotę tym, którzy „podróżują” z nami. 

W ramach wspólnoty pracujemy również nad tym, aby się często ze sobą spotykać. Dzieje Apostolskie 2:46-47 są naszym wzorem:

„Codziennie też jednomyślnie gromadzili się w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali pokarm z wielką radością i w prostocie serca. Wielbili przy tym Boga i cieszyli się łaskawym przyjęciem u całego ludu. Pan natomiast codziennie dodawał do ich grona tych, którzy dostępowali zbawienia”. 

Codziennie! Możesz sobie to wyobrazić? Gdzie, w krzątaninie życia, regularnie szukamy wspólnoty, aby czcić Boga i wzrastać w naszej relacji z Nim, jako Ciało Chrystusa? Nie możemy czuć się winni ani zakłopotani, jeśli nie spotykamy się codziennie, ale czy szukamy regularnej społeczności z innymi chrześcijanami, aby się wzajemnie rozwijać i zachęcać w naszej wierze? 

Fragment z Dziejów Apostolskich 2 nie kończy się na tym. Werset 47. zawiera imponującą konkluzję: „Pan natomiast codziennie dodawał do ich grona tych, którzy dostępowali zbawienia”. Wspólnota prowadzi do ewangelizacji! Ich uwielbienie Boga i zbudowanie w wierze zaowocowały sercami, które wylały dobroć Bożą na wszystkich, których spotykali! Piotr i Jan chwalą się tym w Dziejach Apostolskich 4:20: „My nie potrafimy nie mówić o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy”. Ewangelista D.L. Moody powiedział kiedyś: „Kiedy człowiek jest wypełniony Słowem Bożym, nie może go zatrzymać dla siebie. Jeśli człowiek ma Słowo, musi mówić albo umrzeć”. 

Wiara innych inspiruje nas i prowadzi do większego świadectwa. Podwójnym błogosławieństwem wspólnoty jest to, że kiedy jesteśmy częścią większego świadectwa, wtedy mamy społeczność ludzi, którzy radują się z nami z tego, co Bóg czyni w naszym życiu! Prawdziwa wspólnota razem płacze i się raduje. Działa razem w jedności, w jednym celu, aby Bóg został poznany na wszystkie możliwe sposoby – w nas i przez nas. 

Pytania do refleksji: 

• Czy wspólnota z innymi chrześcijanami cię niepokoi czy uspokaja? Dlaczego?


• Podaj przykład, w jaki sposób inny chrześcijanin pobłogosławił cię i/lub przemówił do twojego życia.


• Jak często spędzasz czas z innymi chrześcijanami?


• Jak możesz bardziej angażować innych chrześcijan, aby prowadzić częstsze i bardziej owocne rozmowy na temat ewangelii?