Duchowa dyscyplina i ewangelizacja Przykład

DZIEŃ 5: SAMOTNOŚĆ I CISZA

Cisza. Niewielu z nas otrzymuje jej dostatecznie dużo, a kiedy to się jednak zdarza, nie wiemy, co z nią zrobić. Jednakże Księga Kaznodziei 3 mówi nam, że jest czas na wszystko: żałobę i taniec, budowanie i burzenie, poszukiwanie i utratę. Bóg przypomina nam, że całość ludzkiej egzystencji i emocje, które czasami starają się nas ogarnąć, mają swoje miejsce. Ale jak mamy je zrozumieć i przetworzyć bez chwil, które szukają niezależności od zgiełku życia? Psalm 46:10 jest uwielbiany nie bez powodu: „Wyciszcie się! Poznajcie, że Ja jestem Bogiem”. 

Dyscyplina samotności i ciszy zaczyna się od stworzenia przestrzeni, w której Bóg przemówi do naszych niespokojnych serc. Przychodzimy z otwartymi rękami i sercami w oczekiwaniu na to, co Bóg może powiedzieć. Wtedy może się urzeczywistnić Księga Izajasza 30:21: „Twoje uszy usłyszą nawet spoza siebie Słowo: To jest ta droga, nią idźcie! — gdy będziecie szli w prawo lub gdy będziecie szli w lewo.” 

Gdy gwar życia znika w tle, zaczynamy słyszeć coś, co brzmi niemal obco. "Czy to może być głos Boga?" - zastanawiamy się. W samotności i ciszy znów zaczynamy słyszeć głos Boga. Świat i wszystkie jego troski są spychane na dalszy plan, bo na ulotną chwilę jesteśmy w stanie na nowo odkryć, co to znaczy, że Bóg nigdy nas nie opuścił.

W samotności i ciszy odnajdujemy jednocześnie bliskość i wielkość Boga. Kiedy wszystko ucichnie, słyszymy kapanie z kranu, szept liścia na wietrze, miarowy oddech psa podczas południowej drzemki. Świat ożywa w ciszy, a my na nowo odkrywamy, co to znaczy, że Bóg podtrzymuje wszechświat i trzyma wszystko w swojej prawej ręce. Widzimy piękno zachodu słońca i czujemy miękkość poduszki. Bóg jest ponad wszystkim. 

I w naszych westchnieniach pamiętamy również, że Bóg jest we wszystkim. „W Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy” (Dzieje Apostolskie 17:28). I w nas złożył swój największy dar. W 2 Liście do Koryntian 1:21-22 czytamy: „On jest Tym, który nas, oraz was, utwierdza w Chrystusie i który udzielił nam namaszczenia. On też wycisnął na nas pieczęć i, jako zadatek, dał nam do serc swego Ducha”. Jego miłość jest tak wielka, że nie może nic poradzić, aby nie być również w naszych sercach. Rzeczywiście jest we wszystkim i ponad wszystkim.  

Wreszcie cisza i samotność prowadzą nas do takiego uwielbienia i podziwu, że Jego Duch Święty, którego w nas złożył, rodzi nowe życie świadectwa Ewangelii. Uświadamiamy sobie, że choć my znajdujemy Boga w ciszy, wielu tego nie robi. Przyjmujemy do wiadomości, że zbyt wielu zwraca się do innych rzeczy zamiast do Boga. Ale co, jeśli prawdą jest, że Bóg pragnie, aby wszyscy zostali zbawieni i poznali Go? To prawda, mówi Bóg, gdy siedzimy w milczeniu. Im więcej czasu spędzamy z Bogiem, tym bardziej ogłuszające staje się nasze milczenie wobec innych w sprawach wiary. Ostatecznie cisza prowadzi nas do większej liczby rozmów o Jezusie, o życiu, o nadziei.

Pytania do refleksji: 

• Czy cisza i bezruch są dla ciebie niepokojące czy kojące? Dlaczego?


• Czy włączyłeś ciche chwile słuchania Boga do uwielbiania Go?


• W jaki sposób możesz wykorzystać ciszę i samotność do budowania własnej wiary, a także do zbliżenia się do serca Boga?


• Jak milczenie oddziałuje na ewangelizację?