Duchowa dyscyplina i ewangelizacja Przykład

DZIEŃ 7: OFIARA

Kiedy słyszysz słowo „ofiara”, co przychodzi ci na myśl? Merriam-Webster podaje nam taką definicję: akt poświęcenia bóstwu czegoś cennego. Tutaj słowem, które staramy się zrozumieć, jest „cenne”. Coś o wielkiej wartości. Dwie krótkie przypowieści w Ewangelii Mateusza 13 trafiają w sedno: przypowieść o skarbie ukrytym w roli i przypowieść o perle:

Królestwo Niebios przypomina skarb ukryty w roli. Człowiek, który go znalazł, ukrył go, odszedł ucieszony, sprzedał wszystko, co posiadał, i nabył tę rolę. Królestwo Niebios przypomina również kupca poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł tę jedną, niezwykle cenną, odszedł, sprzedał wszystko, co miał, i nabył ją (Ewangelia Mateusza 13:44-46).

Tak więc w dyscyplinie ofiary musimy zacząć od uznania naszej skłonności do bałwochwalstwa. Wszyscy jesteśmy pociągani ku rzeczom innym niż Bóg. Do czego jesteś pociągany? Zdefiniowanie i nazwanie naszych bożków, których umieściliśmy ponad naszą miłością do Zbawiciela, jest kluczowym krokiem w kierunku pogłębienia naszej relacji z Bogiem. Czy naszą największą miłością są pieniądze albo pochwały innych, nasze dzieci lub nasza praca? Tutaj na wiele sposobów wracamy do dyscypliny spowiedzi. Wyznajemy, że nie kochaliśmy Boga tak, jak powinniśmy. 

Bóg przebacza, ale na tym nie poprzestaje. Jak zatem ponownie zacząć umieszczać Boga w centrum wszystkich naszych dni? Nie możemy tego zrobić sami. Dyscyplina poświęcenia woła o działanie Ducha Świętego w naszych sercach. Galacjan 2:20 mówi: „Jestem ukrzyżowany razem z Chrystusem. Żyję już nie ja — żyje we mnie Chrystus. Teraz żyję w ciele, lecz żyję, wierząc Synowi Bożemu, który mnie pokochał i wydał za mnie samego siebie”. Jako żywe ofiary nie wijemy na stole; zamiast tego chętnie poddajemy się woli Boga, Jego autorytetowi i działamy w naszym życiu. Chrystus w nas. Przyjdź, Duchu Święty. Maranatha. Potrzebujemy Bożej mocy, by przezwyciężyć nasze skłonności do zwracania się ku rzeczom innym niż On.

Ale jakiej prawdziwej ofiary pragnie Bóg? Jezus mówi nam w Ewangelii Mateusza 9:13: „Idźcie, przypomnijcie sobie, co to znaczy: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary. Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, lecz grzeszników”. Ofiara znajduje się w przemianie naszych serc. Poświęcenie przejawia się w tym, jak żyjemy i jak reagujemy na innych. Krótko mówiąc, prawdziwa ofiara to stawianie innych ponad siebie, a to głęboko przekłada się na ewangelizację. 

Dyscyplina ofiary musi zawsze kończyć się okazywaniem i dzieleniem się miłością Jezusa w zepsutym i cierpiącym świecie. Odrzuca bożki strachu, samozadowolenia i skupienia na sobie i z dwoma otwartymi ramionami przekazuje dobrą nowinę o Jezusie. Jeśli Chrystus jest teraz w nas, to pragnie dać się poznać innym. Nasza ofiara dla Boga pozwala Mu to zrobić przez nas. Stajemy się naczyniami miłosierdzia i łaski dla świata pogrążonego w grzechu i smutku. 

Pytania do refleksji: 

• Czy uważasz, że idea poświęcenia się Bogu jest niepokojąca czy kojąca? Dlaczego?


• Kiedy myślisz o ofierze, co przychodzi ci na myśl w kontekście swojego życia? W jaki sposób umieściłeś inne rzeczy ponad Bogiem?


• Jak najlepiej pozbyć się bożków w swoim życiu?


• Jak możesz poświęcić swój czas, talenty lub zasoby, aby być świadkiem Chrystusa?