Handelingen 2:44-45

In Jeruzalem is een gemeenschap van gelovigen gegroeid. We hoorden er al het een en ander over. En nu krijgt het een heel praktisch vervolg. We lezen ervan in vers 44 en 45:

‘En allen die geloofden, waren bijeen en hadden alle dingen gemeenschappelijk; en zij verkochten hun bezittingen en eigendommen en verdeelden die onder allen, naar dat ieder nodig had.’ (Handelingen 2:44-45, HSV)

Die eerste gemeente, ze kreeg de trekken van een gezin. Het gezin van de levende God. Zo heet het elders in de Bijbel. Als broers en zussen gaan ze met elkaar om en hebben ze oor en hart voor elkaar.

Niet alleen maar voor wat er omgaat in het hart van de ander, maar ook hoe het ervoor staat in het alledaagse leven. En dat is mooi.

Ik denk ineens aan die vrouw die eens in een supermarkt een zuster tegenkwam. Ze vroeg: 'Hoe gaat het met je?’ En die zuster zei: 'Nou het valt zwaar. Ik kan eigenlijk niet echt rondkomen van mijn uitkering.’ En het was niet overdreven. En die vrouw zei toen: ‘weet je wat, ik zal bidden met je.’ En ze bad vurig. En toen, vervolgens, zei ze: 'Veel sterkte hè, de Heer zal naar je omkijken.’

Nou ja, je voelt zelf wel aan hoe dwaas dat is. In plaats van te bidden had ze beter kunnen zeggen: ‘Joh, laat mij dit keer jouw rekening betalen.’ Ze had het makkelijk kunnen doen.

Soms is je handen uit de mouwen steken vromer dan je handen vouwen. Nou, in ieder geval, hier gebeurt dat wel. Op een hele mooie manier.

Tuurlijk, ieder hield zijn eigen verantwoordelijkheid. Het was ook helemaal niet fout om bezit te hebben of vermogen. Of zoals iemand eens zei: God is niet tegen rijkdom. Hij is wel tegen armoe.

En als rijken dan vanuit de geest van Christus omzien en delen. En zo nodig iets van hun bezit en vermogen inzetten, zoals hier waarin zelfs bezittingen en landerijen werden verkocht. Dan gaat de liefde van God en van Christus echt leven en trouwens ook de Torah. De Torah van ooit.

Want zo had God het al bedacht. Voor ieder een erfdeel. Voor iedereen evenveel, zodat niemand iets tekort zou komen. Je ziet het hier opnieuw handen en voeten krijgen. De geest maakt blijkbaar creatief.

Nee, we kunnen het vandaag niet overdoen of nagaan apen wat ze toen en daar deden. We kunnen wel door diezelfde creatieve geest naar elkaar omkijken en ons afvragen Zou er iemand zijn voor wie ík iets kan betekenen? En denk dan maar eens even na wat jij hebt en wat de ander nodig heeft.