Handelingen 2:42

Er zijn op de dag van Pinksteren 3000 mensen omgegaan. Ze hebben toegegeven, we zaten er helemaal naast. Ze hebben ontdekt, er is vergeving voor alles wat fout ging.

Ze mochten het oude achter zich laten, ze werden vervuld met de geest om nu te leven in het spoor van Jezus. En dan, dan lees je in Handelingen 2 vers 42 het volgende:

‘En zij [die mensen dus] volhardden in de leer van de apostelen en in de gemeenschap, in het breken van het brood en in de gebeden.’ (Handelingen 2:42, HSV)

Eigenlijk valt het een beetje tegen, vind je niet, als er staat ‘en zij volhardden’. Er zit iets in van stug volhouden. Nou ja, je zou toch denken, ze zijn een en al enthousiasme, dus dat ging vanzelf, ze konden niet anders.

Tja, misschien de eerste week, misschien de eerste maand, maar uiteindelijk kwam het toch aan op volharding, stug volhouden en dat weten we toch allemaal. Gevoelens, zeker, ze kunnen heftig zijn, maar ze zijn tegelijk zo veranderlijk als het weer. Het was op die Pinksterdag een rollercoaster geweest en ze hadden hun geluk niet op gekund.

Nou ja, toen hernam het leven zijn loop met al zijn sores en soms ook gezeur. En dan raakt zo'n ervaring zomaar op de achtergrond en waar het tot op aankomt, is dit. Niet of je er nog veel van voelt, maar of je het volhoudt, of je er op doorgaat.

Ik vind het eigenlijk een heel krachtig woord. Volharden, want dat betekent dat het niet afhankelijk is van of jij er zin in hebt, ja of nee, maar dat je het volhoudt omdat het de moeite waard is. Omdat je niet meer van dat spoor af wilt, van het spoor van Jezus.

Daar lees ik hier ook van. ‘Ze volhardden in de leer van de apostelen’, dat betekent: ze bleven bij het evangelie dat ze hadden gehoord. Ze volhardden in de gemeenschap onderling, dat ze elkaar opzochten en elkaar vasthielden.

En dat deden ze door het brood te breken, avondmaal te vieren, zou je kunnen zeggen. En samen in gebed te blijven. En wellicht ook voor zichzelf. En het waren allemaal dingen die je kon doen, zelfs al voelde je er op dat moment niet zo heel veel van.

Als je dan ophaalde wat er in het evangelie werd gezegd. Als je er samen over sprak of van zong. Als je dan brood en wijn nam en aan Hem gedacht en in gebed opnieuw zocht te schuilen in Zijn liefde. Dan raak je er niet van weg.

En daar komt het op aan, ook voor jou en mij. Volharden. Het is net als wat een rank doet die gehecht is aan de wijnstok.

Nee, dat is niet elke dag één groot spetterend gebeuren. Daar vliegen de vonken niet van af. Maar intussen, doordat die rank hecht aan de wijnstok en zich daarmee voedt, groeien en rijpen de druiven.

Wil je geestelijk groeien? Volhard dan. En dan moet jij eens zien wat er van jou wordt.