Казані ў час посту. Заснаваныя на Holy Bible: MosaicУзор

Субота (Стыў Томасан)

Субота, відаць, была даўгім і цёмным днём. Яны ня проста разьбегліся, баючыся за ўласнае жыцьцё, але яшчэ горш, былі ў вялікай скрусе. Ісус памёр. Наконадні Ягоныя вучні назіралі, як жаўнеры пазбавілі Яго жыцьця. Надышла субота, іхні настаўнік мёртвы, іхні смутак спусташае іх да глыбіні душы.

Яны чакалі зусім іншага. Ісус мусіў стаць Мэсіяй. Ён мусіў дапамагчы ім перамагчы ўціскальнікаў. Ён мусіў адрадзіць былую веліч Ізраіля, каб справядлівасьць нарэшце сьвяткавала трыюмф. А боль, смутак і туга ў пляны не ўваходзілі.

Магчыма, і вы пачуваліся так, як вучні ў тую цёмную суботу. Я дык дакладна. Аднойчы за пятнаццаць месяцаў памерлі мой сябар, дзьве бабулі, цесьць, нашая царква, а братавая і пляменьніца ледзь не памерлі. Трах! Вось як было. Выглядала, што ўсё вакол мяне памірала. Я на такое не падпісваўся. Я думаў, што пайшоўшы за Ісусам, буду заўжды перамагаць і жыць у спакоі. Але я адчуваў толькі боль і адчай. Я ўвогуле страціў магчымасьць адчуваць. Мне б хацелася сказаць, што я перанёс гэта ў стойкасьці і годнасьці, ціха ківаючы і ўсьміхаючыся, цытуючы глыбакадумныя фразы пра Боскую ўсемагутнасьць. Гэта ня так. Мяне то грызла маўклівае адмаўленьне, то цьвеліў сумнеў. Я думаў, што, пэўна, я не апраўдаў спадзяваньняў. Пэўна, Бог караў мяне за нешта. Пэўна, усе гэтыя гады я самападманваўся, а сусьвет быў проста халодны і пусты.

Мне падаецца, вучні ў тую цёмную суботу мелі падобныя адчуваньні. Падавалася, што надзеі больш няма. Мы так пачуваемся, бо забываем важную ісьціну. Шлях Ісуса — гэта шлях болі, смутку і тугі. Ісус шмат пакутаваў за сваё жыцьцё, яшчэ да арышту і пакараньня. Яшчэ дзіцём ён зазнаў, што такое ўцёкі ў Эгіпет у страху за ўласнае жыцьцё. Ён зазнаў сьмерць свайго айчыма Язэпа. Ён плакаў пры сьмерці свайго сябра Лазара. Ён смуткаваў над сьлепасьцю жыхароў Ізраілю. Ён да крыві пакутаваў у Гефсыманскім садзе. Вішучы на крыжы, ён лямантаваў словамі свайго продка Давіда: «Божа Мой, Божа Мой, чаму Ты Мяне пакінуў?»

Але Ісус казаў нам, што так павінна стацца. У Янавым апісаньні апошняй прамовы Ісуса вядзецца пра тое, што Бог адсячэ галінкі, якія не прыносяць вінаграднага плоду (Яна 15:1-17) Адсяканьне — гэта балюча. Калі ад вашага жыцьця адарвуць ладную частку — гэта ня вельмі прыемна. Няма нічога радаснага ў тым, як у вашую плоць уразаецца нож. Але ж, як ведае Праўдзівы Вінаградар, без абразаньня няма жыцьця.

Вось Ісусаў шлях — шлях Божай любові і ласкі. Бог ачышчае нас праз боль. Вучні зразумелі гэта і сталі ліставаць пра гэта цэрквам. Якуб казаў, каб мы лічылі ўсялякія суды сапраўднай радасьцю, бо ўрэшце рэшт яны робяць нас трывалейшымі і мацнейшымі. Пётар казаў, што пакуты ачышчаюць нашыя сэрцы, падобна як вагонь ачышчае золата. А Павал, кажучы пра балючы працэс працы пад ганеньнямі і пад ціскам прадузятасьці, дасягнуў навышэйшае кропкі ўсяго працэсу адным словам — надзеяй.

Урэшце субота скончылася. У нядзелю вучні сустрэліся з рэальнасьцю, глыбейшай за смутак. Яны здабылі надзею. Ісус прайшоў скрозь боль і смутак і, ажыўшы, выйшаў зь іншага канца. Суботы прыходзяць. Можаце быць упэўненыя. Яны прыходзяць і будуць балючымі. Можа быць, яны працягнуцца адзін дзень, а можа і дванаццаць месяцаў. Калі яны прыйдуць, памятайце: без суботы не бывае нядзелі. Любоў Ісуса — нашая надзея сёньня і назаўсёды. Мы будзем гараваць, але можам гараваць з надзеяй.