Duanın Gerçekleştiği YerdeÖrnek

Beşinci Gün

Rab Yakındır

Hristiyan yaşamımın çoğunda, dua ederken kendimle ne kadar boğuştuğumu fark etmemiştim. Standartlarıma göre "iyi dua" edemediğimde, daha çok çabalamak, daha iyi olmak ve Tanrı'ya sadık olduğumu kanıtlamak için kendime düşman oldum. Ama Tanrı'nın benim için yaptığı şeyin gerçeğini keşfetmek yerine, bedenimde sadık dua üretmeye çalışıyordum. Derinlerde Tanrı'nın gerçeği istediğine inanmıyordum.

Mezmur 145:18'de tam tersini duyuyoruz: "Rab kendisine yakaran, içtenlikle yakaran herkese yakındır." Birçoğumuz Tanrı'yı ​​mücadelelerimize, günahlarımıza ve sevinçlerimize getirebileceğimizi yavaş yavaş öğrenirken, birçoğumuzun Tanrı'yı ​​dualarımıza getirmeyi hala başaramadığını öne sürmeme izin verin. Tanrı'ya dua ederken (veya duada başarısız olurken) O'nu tanımak yerine sadece öylesine dua ediyoruz. Zihnim dua sırasında başka yerlerde gezinirken, Tanrı'nın bu konuda benimle olduğunu ve bunu Kendisine getirmem için beni davet ettiğini hiç düşünmedim. Uykuya daldığımda uyanık kalamadığım için özür dilerdim, ama Tanrı'yla yorgunluğum hakkında hiç konuşmadım.

Duanın iyi olma değil, dürüst olma yeri olduğunu bana ilk söyleyen akıl hocamdı. Dua orada canlandı, çünkü Tanrı'nın aslında en derin arzularımda, mücadelelerimde ve O'nunla ilişkimde hissettiğim gerginlikte benimle buluşmak istediğini keşfettim. Sınırlar ötesinde olmanın tersine, bunlar O'nun varlığını bilmem ve tam da ihtiyacım olan yerde merhametini almam için davetlerdi.

Dualarımın çoğunun gerçek olmadığını fark ettim, çünkü sadık bir Hristiyan'ın yapacağını hayal ettiğim gibi dua etmeye çalışıyordum. Bu yüzden dua yaşamım, yeterince uzun süre böyle yaparsam sonunda daha iyi olacağını umarak böyle görünme yaşamına dönüştü. Ancak bu hiçbir yere varmadı. Aslında, dua etmeyi bırakmama neden oldu. Tanrı'nın sevgisini ve gerçekte varlığını bilme davetini keşfettiğimde, O'nun bu yerlerde hakikaten benimle olmasının ne anlama geldiğini öğrendim. Bir kez daha, bunlar yalnızca onaylanacak gerçekler değil, aynı zamanda yaşanacak gerçeklerdir.

Dua ederken Tanrı ile hiç konuşmadığınız zorluklarınız var mı? Tanrı, O'nun huzurunda hangi arzu ve özlemleri davet etmenizi istiyor? Bunları Rab'le paylaşmak nasıl olurdu? Tanrı'nın bu yerlerde sizinle olduğuna gerçekten inanabilir misiniz yoksa yüreğinizin bir kısmını hâlâ kendinize mi saklıyorsunuz?

Bu paylaşımı okuduğunuz için teşekkür ederim. Bu sözlerden bereket aldığınızı umarım. Bu içeriği beğendiyseniz, kitabımın ilk bölümüne ücretsiz erişim sağlamak istiyorum. https://www.whereprayerbecomesreal.com/ adresinden erişebilirsiniz