Duanın Gerçekleştiği YerdeÖrnek

İkinci Gün

Tanrı Beklediğimizden Bile Fazlasını Yapar

Dua ile ilgili zorluk şudur: Duanın ne olduğuna dair inançlarımızın çoğu, kilisede öğrendiğimiz iyi şeyler, dua üzerine çalışmalar ve hatta duada geçirdiğimiz zamanlar mücadelelerimizde bize nadiren rahatlık sağlar. Dua zorlaştığında gerçeği unutmak kolay görünür. Tanrı'nın bizi kurtarmak için yaptığı her şeyi onaylarız, fakat dua sırasında O'nun yaptıklarını unutur, sadece iyi olmamızı ve işlerimizi yoluna koymamızı istediğini varsayarız. Burada iyi hatırlatmalardan fazlasına ihtiyacımız var; gerçekte yaşamak için talimatlara gereksinim duyarız.

Dua ile ilgili iyi haberin bir kısmı, daha önce gördüğümüz üzere, Tanrı'nın bize dua etmeyi bilmediğimizi hatırlatarak gerçekte bizimle buluşmasıdır. Derin ve rahat bir nefes alabiliriz. Tanrı biliyor ve anlıyor. Hatta İsa'da bize Baba'nın huzuruna çıkan bir başkahin verdiğini, böylece O'nun huzurunda yalnız durmadığımızı, yaşamı, ölümü ve dirilişi aracılığıyla Tanrı'nın huzurunu aldığımız Kişi tarafından örtülüp taşındığımızı bile doğrulayabiliriz. Ancak Tanrı daha da ileri gidiyor.

Dua ederken mücadele ettiğimde, bu gerçekleri bilmeme, dua hakkında her türlü iyi şeyi doğrulayabilmeme rağmen, çoğu zaman tüm işi tek başıma yapıyormuşum gibi hissediyorum. Dua benim yaptığım bir şey. Belki sizin için bu bile bir mücadeledir. Belki dua yapmanız gereken ama sık sık yapmadığınız bir şey gibidir. Burada bile sorunumuzu keşfettiğimizi düşünüyorum. Dua yapmamız gerektiğini düşündüğümüz bir şey veya ürettiğimiz bir aktivite olduğunda, bunun genellikle yapma eğiliminde olmadığımız bir şey olduğunu çabucak keşfederiz. Peki ya, size duanın bu olmadığını söylesem? Ya da size duanın içine girdiğiniz bir şey olduğunu? Duayla ilgili iyi haberin bir parçası da, siz daha bir kelime söylemeden önce, sizin için zaten gerçekleşmekte olan bir şeye davet ediliyor olmanızdır. Dua etmek için zaman ayırma mücadelemizde bile, Tanrı zayıflığımızda bizimle buluşur.

Dünkü paylaşımda belirtildiği gibi, Pavlus bize Ruh'un ruhlarımıza gönderildiğini söyler. Pavlus, "Ruh'un kendisi, sözle anlatılamaz iniltilerle bizim için aracılık eder" diye duyurur. Ruh, yüreğinizin derinliklerinden sizin için aracılık eder, ilgilenmekte zorlandığınız tüm yerleri görür. Ruh, en derin acınızı, parçalanmışlığınızı ve umutsuzluğunuzu bilir. Bunlara uzaktan bakmaz, bu yerlere inmiştir ve bunları sizden bile daha iyi bilir. Ruh, en derin yerlerinizde sizin yanınızdadır.

Bize Oğul hakkında da benzer bir şey söylenir. Oğul, Baba'nın huzurunda bizim adımıza "her zaman aracılık etmek için yaşar". Biz dua ederken bir kelime bile söylemeden önce, Ruh en derin yerlerimizden bizim için inler ve Oğul bizim adımıza Baba'nın önünde durur ve bizim için dua eder. Kendi sözlerimiz onların sözlerine kapılır. Kendi duamız onların dualarıyla taşınır. Dua ettiğimizde, dualarımız Baba'ya yükselirken, Oğul ve Ruh'un bizim adımıza ettikleri aracılık dualarına gireriz.

Oğul ve Ruh'un aracılığı dua etme şeklinizi nasıl değiştirir? Tanrı sizin ifade etmekten korktuğunuz o sözleri zaten duada dile getirdiyse, Baba gerçekten de biz istemeden önce bile ihtiyacımız olan her şeyi biliyorsa (Matta 6:8), o zaman neden O'na bir şeyler getirmek için mücadele ediyoruz? Sadece Tanrı'ya "kendimizi sunmak" (Romalılar 6:13), O'nun işine güvenmek ve hatta O'nun dualarının yeterli olduğuna inanmak nasıl görünebilir?