Tanrı Beni Seviyorsa Neden İşimi Kaybettim?Örnek

Kalkın!

Bugün, tüm çabalarınıza rağmen bir iş görüşmesi ayarlayamadığınız için cesaretiniz mi kırıldı? Tam zamanlı işlerin sizden kaçmaya devam etmesi nedeniyle umutsuzluk duygularıyla mı boğuşuyorsunuz? Eşiniz veya başka bir aile üyeniz, bir zamanlar yaptığınız gibi ailenizin ihtiyaçlarını karşılayamadığınız için sözleriyle sizi yaraladı mı? Bir şekilde her şeyi mahvettiğiniz için Tanrı'nın hala sizinle ilgilendiğini inkar etme eğiliminde misiniz?

Bunu iki şekilde açayım: kişisel bir örnekle ve Petrus'un hikayesiyle. 12 yaşındayken Şikago Beyzbol Küçükler Ligi'nde yıldızlar karması takımına seçildim. Yakındaki bir lige karşı oynadığım büyük bir maçı asla unutamam. Son setin ikinci yarısında vuruşa çıktım; skor berabereydi, iki oyuncu dışarı çıkarılmıştı ve üsler doluydu. Sayı kalesine yaklaşırken her yerim titriyordu.

Koç bana ilk dört atışa vuruş yapmamamı söylemişti. Dört atış? Sopayı sallamadan bile oyundan atılabilirdim.

İlk iki atış çok dışarıdaydı. Sonraki ikisi ıskaydı. Antrenörüm beni yanına çağırdı ve "Bir atışa daha vuruş yapma, sonra kendi başınasın" dedi. Sonraki atış vuruş bölgesini ıskaladı, bu yüzden sayım dolmuştu. Baskı inanılmazdı, çünkü bunun benim ve takımım için belirleyici bir an olduğunu fark ettim. Sadece gözümü topun üzerinde tutarsam bir vuruş yapabileceğimi biliyordum. Atışı bekledim. Top en az 60 cm dışarıda olmalıydı. Vurdum... ve ıskaladım. Sopam sadece yarım metre daha uzun olsaydı topu bir sonraki ilçeye gönderecektim!

Yedek kulübesine yaklaşırken, kalede hareketsiz kalan üç oyuncu beni takip ederek, "Güzel gidiyor, Rick. Tüm takım için oyunu mahvettin!" dediler. Vay canına, bu çok acıttı.

Maç uzatmalara gitti ve kaybettik. Sezon sonrası oyunlarda .500 vuruş ortalamasına sahip olsam da, onların gözünde başarısızlığımı asla telafi edememişim gibi görünüyordu.

Hayatın "büyük liglerinde" işsiz olmanın acısı ve umutsuzluğu, özellikle de geçindirilmesi gereken bir aileyle, çok daha yıkıcıydı, çünkü sonuçları bir beyzbol maçını kaybetmekten daha büyüktü. Kariyer kaybından, gelir, öz saygı ve kimlik kaybından bahsediyoruz. Dahası, duygularımızın kontrolsüzce ilerlemesine izin verirsek, kariyer yolumuzdaki başarısızlığın depresyona yol açma olasılığı vardır, özellikle de iş arayışımız uzadıkça.

Kutsal Kitap'ta umutsuzluğa kapılmak için nedeni olan biri varsa, o İsa'nın bir öğrencisi olan Petrus olurdu. İsa'nın tutuklanmasından hemen önce, İsa tüm öğrencilerinin ortadan kaybolacağını önceden tahmin etmiş olmasına rağmen, Petrus kibirli bir şekilde asla İsa'yı terk etmeyeceğini veya O'na ihanet etmeyeceğini ilan etti. Buna karşılık İsa, horoz ötmeden önce üç kez Petrus'un kendisini gerçekten inkar edeceğine dair güvence verdi ve hakikaten de öyle oldu.

Matta 26:74'te Petrus'un inkarının hararetini dinleyin: "Petrus kendine lanetler okuyup ant içerek, 'O adamı tanımıyorum!'" dedi. Lanetler mi okudu? Bu sıradan bir inkar veya "masum" bir yalan değildi. Horoz öttükten sonra, "Petrus, İsa'nın, "Horoz ötmeden beni üç kez inkar edeceksin" dediğini hatırladı ve dışarı çıkıp acı acı ağladı" (Matta 26:75) deniyor.

Ancak Petrus'un hikayesinin sonu bu değil. Petrus'un yapması gereken bir seçim vardı. Tam bir umutsuzluğa düşebilir ve hiçbir şey başaramayabilirdi ya da devam etmek için gücünü İsa'da bulabilirdi ki, yapmayı seçtiği şey de bu oldu. Bu, İsa'nın öğrencilerinin bile hata yaptığını, yine de ayağa kalkıp kendilerine verilen yolda devam ettiklerini gösteriyor.

Bizim geçiş yolculuğumuz çok mu farklı? Bence değil. Umutsuzlukla savaşıyoruz. Kimsenin yeteneklerimizi istemediği yönündeki yıpratıcı düşünceler ve hislerle boğuşuyoruz. Hatta Tanrı'nın ihtiyaçlarımızı karşılama gücüne olan inancımızdan vazgeçmeyi bile düşünüyoruz.

Ayağa kalkmanızı teşvik edeyim! Yolculuğunuz bitmedi. Aslında, daha yeni başlamış olabilir. Rab'bin yardımıyla kendimize acıma duygumuzdan, pişmanlık denizimizden ve başarısızlık korkumuzdan kalkıp bir sonraki fırsata doğru ilerlemeliyiz. Hiçbir şeyin sizin ile Rab'bin size verdiği görev arasına girmesine izin vermeyin.