Człowiek na środkowym krzyżu: siedmiodniowy wielkanocny plan czytaniaPrzykład

KRZYŻ OTWIERA NAM OCZY

„Na ten widok setnik oddał Bogu cześć, wyznając: Rzeczywiście ten człowiek był sprawiedliwy” Łukasza 23:47

Nie zrozumiemy krzyża, jeśli nie zmieni on nas osobiście.

Po tym, jak Jezus „wydał z siebie ostatnie tchnienie” (Łukasza 23:46), Łukasz zapisał dla nas reakcje tych, którzy byli świadkami ukrzyżowania. „Tłumy zaś, które ściągnęły oglądać ukrzyżowanie, widząc, co się dzieje, biły się w pierś i zawracały” (w. 48). Tak, był smutek, ale kiedy widowisko się skończyło, odeszli, by zająć się swoim życiem. Werset 49. informuje nas następnie, że „ci wszyscy (...) którzy znali Jezusa, stali z daleka i patrzyli” – i możemy sobie tylko wyobrazić, co działo się w ich umysłach. Ale najbardziej uderzającą i najbardziej osobistą reakcją, jaką Łukasz uchwycił, jest reakcja rzymskiego setnika, który widząc, co się stało, „oddał Bogu cześć, wyznając: Rzeczywiście ten człowiek był sprawiedliwy.”

Tutaj, pośród ciemności obłudnych przywódców religijnych, cynicznych władców i bezdusznych przechodniów, jest promyk światła. Być może ostatnia osoba, po której spodziewalibyśmy się ujrzenia prawdy – człowiek bez wcześniejszego związku z Jezusem, bez doświadczenia w studiowaniu Starego Testamentu i bez predyspozycji do rzeczy Bożych – nie tylko pojął to, na co patrzył, ale osobiście na to zareagował. „Na ten widok” – słowa Jezusa, ciemność nad głową, sposób Jego śmierci – zdał sobie sprawę: To nie jest zwykły człowiek. Oto człowiek, który różni się od każdego innego człowieka. Oto człowiek, który jest całkowicie niewinny, całkowicie sprawiedliwy. Rzeczywiście, Marek dodaje, że setnik wyznał, że człowiek na krzyżu był „Synem Boga.” (Marka 15:39)

Ze swoją dbałością o szczegóły, Łukasz kładzie wyraźny nacisk na to, co wydarzyło się na krzyżu. Prawdopodobnie miał nadzieję, że niektórzy czytelnicy będą pamiętać, że kiedy Jezus czytał ze zwoju Izajasza wcześniej w swojej służbie, powiedział: „Duch Pana (...) namaścił mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę (...) abym więźniom głosił wyzwolenie, niewidzącym przejrzenie” (Łukasza 4:18). Rzeczywiście, wielkim motywem przewodnim Ewangelii Łukasza jest ciemność, w którą wdziera się światło – zamęt i zatwardziałość ludzkich serc i umysłów, w które wdziera się wyzwalająca moc Bożej prawdy.

Każda próba wyrażenia chrześcijaństwa, która zaprzecza centralnemu znaczeniu krzyża, nigdy nie doprowadzi do zbawczej wiary. I chociaż nie zawsze rozumiemy, w jaki sposób Duch Święty prowadzi mężczyzn i kobiety do narodzenia się na nowo, nasze przesłanie musi być zawsze takie samo: „Chrystus ukrzyżowany” (1 Koryntian 1:23). Patrzenie na krzyż przynosi życie każdemu, kto reaguje na człowieka, który tam zawisł, wyznając kim On jest i chwaląc Boga za Jego zbawcze dzieło. Dopóki krzyż nie stanie się dla nas osobisty, jest dla nas bezużyteczny. Kiedy więc ostatni raz po prostu spojrzałeś na swojego Zbawiciela na krzyżu i chwaliłeś Boga?

• W jaki sposób Bóg wzywa mnie do myślenia w inny sposób?
• Jak Bóg porządkuje pożądania mojego serca?
• Do czego wzywa mnie dzisiaj Bóg?