Żelazo ostrzy się żelazem: Mentoring międzypokoleniowy w Starym TestamenciePrzykład

Dzień 4: Dawid i Jonatan

Wzajemna przyjaźń Dawida z Jonatanem to kolejny obraz mentoringu życia. 

Król Saul był pierwszym królem Izraela, zaś Jonatan był jego synem. Choć początkowo Saul był człowiekiem pełnym pokory, to jednak powoli zaczął lekceważyć Boże postanowienia i skupiać się na umacnianiu swej dynastii. Częścią tego ostatniego było dążenie do ustanowienia Jonatana pewnym następcą na tronie izraelskim.

A jednak nie taki był plan Boga. Bóg posłał proroka Samuela, by namaścił młodego pasterza, Dawida, jako prawego następcę Saula. Dawid był człowiekiem „według Bożego serca". Niestety, Saul okazał się jego zupełnym przeciwieństwem. Z czystej zazdrości, bezlitośnie ścigał Dawida z zamiarem pozbawienia go życia, utorowania Jonatanowi drogi do przejęcia tronu i zastąpienia go w roli króla (zob. 1 Samuela 1-31). 

Pośród tego chaosu wydarzyło się coś nieprawdopodobnego - Dawid i Jonatan zostali bratnimi duszami; „dusza Jonatana przylgnęła wręcz do duszy Dawida. Jonatan pokochał go jak samego siebie”. Nie było między nimi współzawodnictwa, problemu szkodzenia przyjaźni, byli gotowi do wspierania siebie nawzajem bez względu na koszt. 

W całej Biblii spotykamy takie wezwania do relacji przynoszącej obopólne korzyści. Szczególnie widać to w dwóch przysłowiach: „Bliźni człowieka - cię mogą zawieść, bywa jednak, że przyjaciel jest bardziej przywiązany niż brat” oraz „Żelazo ostrzy żelazo; człowieka ostrzy człowiek” (Przysłowia 18:24; 27:17). 

Z przyjaźni Dawida z Jonatanem możemy wyciągnąć naukę o tym, jakie to ważne, by mieć kogoś, kto naprawdę cię wspiera. W rzeczy samej, jak to napisał syn Dawida, Salomon, lepiej dwom niż jednemu (Koheleta 4:9-12), a jeszcze z Bogiem w tej relacji: „sznur potrójny nie tak łatwo się zerwie” (w. 12).