Pokój jest osobąPrzykład

Zaufanie przynosi pokój

Po normalnym, długim dniu służenia i poświęcania się innym, Jezus zwrócił się do uczniów: „Przeprawmy się na drugą stronę jeziora" (Ewangelia Marka 4, Ewangelia Mateusza 8). Nie napomknął o nadchodzącym gwałtownym sztormie. Wiedział? Może tak, może nie. Czy to ważne? Jezus planował wypocząć i wiedział, jak się zachować w czasie sztormu. Zmęczony, zasnął. 

„Wtem rozszalała się wielka burza. Zerwał się wiatr. Fale biły w łódź z taką siłą, że woda wypełniała już wnętrze. On tymczasem był na rufie i spał na podgłówku”. Jestem pewien, że uczniowie byli przemoczeni od fal i ulewnego deszczu. Przerażony Piotr rzucił się ku Jezusowi, potrząsnął Nim, by Go obudzić: „Nauczycielu, nie martwi Cię to, że giniemy?”. 

Jezus uspokoił burzę słowami i swoją obecnością. „Zamilcz! Uspokój się!”. Zgromił ją w swoim ojczystym języku — Pokój — i gwałtowne wiatry ustały, a wzburzone morze ucichło. 

W przytłaczających nas okolicznościach, często zadajemy te same, skupione na sobie pytania, co uczniowie: Czy Ci w ogóle nie zależy? Nie widzisz czego mi trzeba i jak się boję? Boże, gdzie jesteś? Przecież tu zaraz umrę! Dlaczego nic nie robisz? Śpisz?

Ale Jezus zadaje nam te same pytania, które zadał swoim uczniom po uspokojeniu gwałtownej burzy. „Czemu się tak boicie? Wciąż jeszcze nie macie wiary?”. To zasadnicze pytanie: Dlaczego tak się boję? Gdzie jest moje zaufanie? Czy zmieniło się na skutek niewłaściwego myślenia?

Najprawdopodobniej tak. Większość naszych największych burz rozgrywa się w naszych głowach.

Nasz pokój i reakcje idą w takim kierunku, na jaki zezwala nam umysł. Nasz wróg wykorzystuje każdą okazję, by nam to zaufanie skraść i złośliwie się uśmiecha, gdy myśli kierują nas ku najgorszemu możliwemu scenariuszowi. Wspiera nas we wszystkich „dlaczego”, „gdybym tylko” i '”powinienem był”. Pragnie byśmy się pogodzili z jego głośnymi, niekończącymi się kłamstwami. Bóg cię nie widzi. Nie obchodzisz Go. Porzucił cię w największej potrzebie. Pomaga ci tak właśnie myśleć. Jesteś beznadziejnym przypadkiem! Jeśli się z tym pogodzimy, to on wygrywa.

Jezus nigdy nie przychodzi do naszych burz z oskarżeniem. Delikatnie i z miłością zadaje to proste pytanie: „Wciąż jeszcze nie masz wiary?”.

Zaufanie to nieprosta sprawa, bo wiąże się z ryzykiem. Zaufanie to wola otwarcia się na działania i intencje. Czterdzieści sześć lat temu podjęłam to ryzyko wobec pewnego człowieka i ślubowałam mu z serca zaufać. Jego wierność przez te wszystkie lata, nawet w najtrudniejszych czasach, pozwala mi się czuć pewnie i bezpiecznie, daje mi pokój. Nie poddaję wątpliwościom jego intencji. Ufam mu, bo go znam. 

Tak samo to działa wobec Boga. Nasze zaufanie do Boga — miejsca głębokiego, wewnętrznego pokoju — przychodzi z polegania na tym, w co wierzymy, że jest prawdą na Jego temat. Im więcej Go poznajemy, Jego miłości i niezmiennego charakteru, tym bardziej Mu ufamy. Doskonały pokój przychodzi wtedy, gdy na Nim skupimy myśli i uwierzymy, że Jego intencje wobec nas są zawsze dobre, bo On jest dobry. 

Lęku i zmartwień nigdy nie trzeba zapraszać. Chętnie wpadają, gdy tylko robi się trudniej. Ale pokój przychodzi, gdy odważnie zapraszamy Jezusa do naszych burz, trudnych relacji, przytłaczających okoliczności. Pokój to nie brak trudności, ale raczej obecność godnej zaufania Osoby, która nas widzi, troszczy się o nas i nigdy nas nie opuści. On przemawia do naszych lęków, „dlaczego” i „gdybym tylko”, mówiąc: „Ucisz się! Uspokój!”. 

Gdy nasz pokój i poczucie bezpieczeństwa są w złym stanie, albo w ogóle ich brak, to czy może nie ufamy czemuś innemu niż Osoba Jezusa Chrystusa, która jest Pokojem? On przemawia do nas wszystkich: „Wciąż jeszcze nie macie wiary?”.