Door het boek Handelingen 2 met Paul Visser (Deel 1)Voorbeeld

Handelingen 2:5-12

We hoorden gisteren over het teken van de taal. Wat ook helemaal hoort bij de pinkstergeest. Het belangrijkste daarover is nog niet gezegd en dat lezen we in het vervolg. Hoofdstuk 2 vanaf vers 5:

'Nu woonden er Joden in Jeruzalem, godvrezende mannen uit alle volken die er onder de hemel zijn. Toen dan dit geluid klonk, kwam de menigte samen en raakte in verwarring, want ieder hoorde hen in zijn eigen taal spreken. En zij waren allen buiten zichzelf en verwonderden zich, en zij zeiden tegen elkaar: Zie, zijn het niet allen Galileeërs die daar spreken? En hoe kunnen wij hen dan horen, eenieder in onze eigen taal, waarin wij geboren zijn? Parthen, Meden en Elamieten en zij die inwoners zijn van Mesopotamië, Judea, Kappadocië, Pontus en Asia, Frygië, Pamfylië, Egypte, en de streken van Libië, dat bij Cyrene ligt, alsook de nu hier verblijvende Romeinen, zowel Joden als proselieten, Kretenzen en Arabieren, wij horen hen in onze taal over de grote werken van God spreken. En zij waren allen buiten zichzelf en raakten in onzekerheid, en de één zei tegen de ander: Wat wil dit toch zeggen?'
(Handelingen 2:5-12, HSV)

Wat heeft dit te betekenen? Ja, dat kun je je wel afvragen, want het is ongekend wat hier gebeurt. Nee, het is niet een soort kakofonie van stemmen. De discipelen spreken, zo hoorden we gisteren, zoals de Geest gaf uit te spreken. Tongentaal, hemeltaal. En intussen wordt het gehoord in de moedertaal door ieder afzonderlijk. Het heeft nog nooit zo duidelijk geklonken als nu.

Stel je voor: je woont al wat langer in Jeruzalem en ineens hoor je in Jeruzalem van die discipelen, die nota bene afkomstig zijn uit Galilea, je eigen moedertaal. Wat is dit? Hoe kan dit?

Dit is de Geest. Die zorgt voor een aansluiting als nooit tevoren, waar normaal gesproken kortsluiting zou zijn tussen zo iemand uit Galilea en iemand uit Rome. Daar is nu aansluiting. In één keer hoor je het in je eigen taal. Het komt dichterbij dan ooit. Er zit geen ruis meer tussen. Helemaal niets.

De Geest als grote tolk, zo zou je het kunnen noemen. En dat is precies waar het bij de Geest om gaat. Hij vertolkt het zo, dat je het hoort als een woord van God aan jou. Dat is de betekenis van wat hier gebeurt. En dat gebeurt nog altijd.

Als je soms een lied hoort, of een preek, of als je iets leest uit de Bijbel, dat de woorden zo binnenkomen dat jij daarin de stem van God verneemt. Dankzij de Geest, de grote tolk, op zo’n manier dat je het zelfs hoort in je eigen dialect. Want dat staat er eigenlijk: je eigen tongval. Het dringt door. Je weet niet wat je overkomt.

Goed uitleggen kun je het niet. Net zo min als in Handelingen 2. Maar je weet één ding wel: God sprak. God spreekt. Ik heb het zelf uit zijn mond gehoord. Het kwam zo dichtbij. Er was geen ontkomen aan. Hij sprak tot mij.

Dat wonder gaat door. Dat wonder maakt het verschil. Dat wonder geeft dat Jezus, de opgestane, zeggenschap krijgt in jouw leven. Mooi als je dat herkent.