२ शमूएल 12:15-23

त्‍यसपछि नातान घर गए। उरियाहकी स्‍वास्‍नीले दाऊदबाट जन्‍माएको बालकलाई परमप्रभुले सिकिस्‍त बिरामी पार्नुभयो। बालक जाति होस् भनी दाऊदले परमेश्‍वरलाई प्रार्थना गरे। तिनले खान छोडिदिए र हरेक रात भूइँमा लडेर आफ्‍नो कोठामा रात बिताउँथे। उनका महलका अधिकृतहरू गएर उनलाई उठाउने चेष्‍टा गरे। तर उनी उठ्‍न राजी भएनन्, उनले तिनीहरूसित केही कुरा खाएनन्। एक सातापछि बालक मर्‍यो। दाऊदका अधिकृतहरूले त्‍यो खबर राजालाई सुनाउन डराए। तिनीहरूले भने, “बालक जिउँदै हुँदा हाम्रो बोली सुनेर पनि राजाले जवाफ दिँदैनथे। अब कसरी बालक मर्‍यो भनी सुनाउनू? उहाँले आफ्‍नै कुनै खति गर्लान्!” दाऊदले तिनीहरूलाई आपसमा कानेखुसी गरेका देखे र बालक मरेको थाहा पाए। उनले तिनीहरूलाई सोधे, “बालक मर्‍यो?” “हजुर, बालक मरे,” तिनीहरूले जवाफ दिए। दाऊद भूइँबाट उठे, नुहाए, तेल लगाए र लुगा फेरे। त्‍यसपछि उनी परमप्रभुको भवनमा गएर फर्केपछि उनले खाना मागे र पस्‍केपछि खाए। उनका अधिकृतहरूले भने, “हजुर, हामीले यो कुरा बुझ्‍न सकेनौं। बालक जिउँदो रहुञ्‍जेल हजुरले उसको निम्‍ति आँसु बगाउनुभयो र खाना छोडिदिनुभयो; तर ऊ मर्ने बित्तिकै उठेर खान लाग्‍नुभयो!” दाऊदले उत्तर दिए, “ठीक हो, त्‍यो बाँचुञ्‍जेल म रोएँ र उपवास बसें। कतै परमप्रभुले अनुग्रह गरेर बालकलाई बाँच्‍न दिनुहुन्‍छ कि भनी मैले सोचेको थिएँ। तर अब त्‍यो मरिसकेपछि म किन उपवास बस्‍नू? के म बालकको प्राण फर्काइल्‍याउन सक्‍छु र? कुनै दिन म त्‍यो भएको ठाउँमा पुग्‍नेछु तर त्‍यो कहिल्‍यै मकहाँ आउन सक्‍नेछैन।”