२ शमूएल 12:15-23

नातान आफ्‍नो घरमा गएपछि उरियाहकी पत्‍नीले दाऊदबाट जन्‍माएको छोरालाई परमप्रभुले प्रहार गर्नुभयो, र त्‍यो बिरामी पर्‍यो। दाऊदले त्‍यस बालकको निम्‍ति परमप्रभुसित बिन्‍ती गरे। तिनी उपवास बसे, र आफ्‍नो घरभित्र गएर भूइँमा लड़ेर रात बिताए। घरका ठूलाबड़ाहरूले तिनलाई भूइँबाट उठाउने चेष्‍टा गरे, तर तिनले इन्‍कार गरे, र तिनीहरूसित केही पनि खाने मन गरेनन्‌। सातौँ दिनमा बालक मर्‍यो। दाऊदका नोकरहरूले तिनलाई बालक मरेको कुरा बताउन डराए। तिनीहरूले भने, “बालक जिउँदो हुँदा हामीले उहाँलाई भन्‍यौं, अनि उहाँले हाम्रो कुरा सुन्‍नुभएन। अब हामी उहाँलाई कसरी बालक मरेको खबर दिनु? उहाँले आफ्‍नो केही हानि गर्नुहुन्‍छ होला।” तर आफ्‍ना नोकरहरूले साउती गरिरहेका दाऊदले देखे, र बालक मरेछ भनी अनुमान लगाए। तिनले सोधे, “बालक मर्‍यो?” अनि तिनीहरूले जवाफ दिए, “हो, तिनी मरे।” तब दाऊद भूइँबाट उठे, स्‍नान गरेर तेल लाए, वस्‍त्र फेरे। अनि परमप्रभुको भवनमा गएर तिनी घोप्‍टो परेर दण्‍डवत्‌ गरे। त्‍यसपछि तिनी घर गए, भोजन ल्‍याउने हुकुम गरे र त्‍यो तयार भएपछि तिनले खाए। तिनका नोकरहरूले तिनलाई सोधे, “यो के हो? जब बालक जिउँदा थिए तब तिनको निम्‍ति हजूर उपवास बस्‍नुभयो, र विलाप गर्नुभयो। तर अब तिनी मरे, र हजूर त उठेर भोजन गर्नुहुन्‍छ।” तिनले जवाफ दिए, “जब बालक जिउँदो थियो तब परमप्रभुले ममाथि अनुग्रह गर्नुहुन्‍छ र बालक बाँच्‍छ होला भनी विचार गरेर म उपवास बसें, र रोएँ। तर अब त्‍यो मरिहाल्‍यो, त मैले किन उपवास बस्‍ने? के म त्‍यसलाई फेरि फर्काई ल्‍याउन सक्‍छु र? म त्‍यसकहाँ जानेछु, तर त्‍यो मकहाँ फर्की आउनेछैन।”