Рута 2:13-23
Рута 2:13-23 Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (66 книги) (MK2006)
Таа одговори: „Можеби ќе најдам милост пред очите твои, господаре мој! Ти ме утеши и ѝ зборуваше од срце на робинката своја, макар и да не вредам ни колку една слугинка твоја.“ И ѝ рече Вооз: „Кога ќе приближи времето за јадење, дојди тука и јади леб и топи го залакот свој во оцет.“ И таа седна покрај жетварите. Тој ѝ даде леб; таа јадеше, се најаде, и уште ѝ остана. И стана да собира класје. Вооз им заповеда на слугите и рече: „Нека собира и меѓу снопјата, и не ја навредувајте; дури и од снопјата потфрлувајте и оставајте; нека собира и немојте да ја прекорувате.“ Така собираше таа на нивата до вечерта и го исчука собраното и тоа даде близу една ефа јачмен. Откако го зеде тоа, отиде во градот, и свекрва ѝ виде, колку беше собрала таа. И ѝ го даде она, што ѝ беше останало, откако се беше најала. И ѝ рече свекрвата: „Каде береше денес и каде работеше? Да биде благословен оној што те примил!“ Рута ѝ кажа на свекрвата своја, кај кого работела, и рече: „Човекот, кај кого денес работев, се вика Вооз.“ И ѝ рече Ноемина на снаата своја: „Нека е благословен од Господ, поради тоа што не ги лиши од милоста своја ниту живите, ниту умрените!“ И ѝ рече Ноемина: „Тој човек ни е близок; тој е наш роднина.“ Моавката Рута одговори: „Тој дури ми рече – остани кај моите слугинки, додека да ја завршат целата жетва.“ И ѝ рече Ноемина на снаата Рута: „Добро е, ќерко, тоа што си одела со неговите слугинки, и така барем нема да те задеваат на друга нива.“ Така се приклучи таа кон Воозовите слугинки и собираше класје додека заврши јачменовата жетва и пченичната жетва, и живееше со својата свекрва.
Рута 2:13-23 Библија: Стариот и Новиот Завет, Константинов (MKB)
Таа презеде: „Кога би можела секогаш да наоѓам милост во твоите очи, господару, зашто ме утеши и ѝ проговори од срце на својата слугинка, иако не сум како некоја од твоите слугинки.“ Кога беше време за ручек, Воз ѝ рече: „Дојди ваму, јади од овој леб и топи го твојот залак во оцет!“ Таа седна покрај жетварите, а тој стави пред неа пржени зрна. Јадеше и се насити, и уште ѝ остана. Кога стана да доприбира натаму Воз им заповеда на своите слуги: „Таа нека доприбира и меѓу сноповите, а вие немојте да ја навредувате. Туку испуштајте класови и од своите ракатки, и оставајте ја нека собира и не ѝ бранете!“ И така дособираше сѐ до вечерта, па тогаш го очукаа она што го имаше доприбрано: беше околу една ефа јачмен. Таа го зеде своето и дојде во градот, а свекрвата виде колку дособрала. Тогаш Рута извади и ѝ даде што ѝ остана откако се насити. Свекрвата ја праша: „Каде доприбираше денес? Каде работеше? Нека биде благословен оној кој погледна на тебе!“ Тогаш таа ѝ раскажа на свекрвата кај кого работела и рече: „Човекот кај кого работев денес се вика Воз.“ Тогаш Ноемина ѝ рече на својата снаа: „Нека Господ го благослови оној кој не ги лиши од својата милост ни живите ни мртвите!“ И Ноемина додаде: „Тој човек е од нашиот род; еден од нашите роднини.“ Моавката Рута раскажа натаму: „Уште ми рече: ‘Држи се покрај моите работници додека не ожнеат сѐ мое!’“ Тогаш Ноемина ѝ рече на Рута, на својата снаа: „Добро е, ќерко моја, оди по неговите трудбеници за да не ти биде неприлика на некоја друга нива.“ И така се држеше покрај Возовите работници и доприбираше додека не ги ожнија и јачменот и пченицата. И живееше кај својата свекрва.