Неемија 2:1-6

Во дваесеттата година од царувањето на Артаксеркс, во еден ден од месецот нисан, имаше пред мене ви­но. Јас го зедов виното и му го подадов на царот, и бев натажен пред него. А царот ме праша: „Зошто ти е на­жалено лицето, иако не си болен? Тоа може само да значи дека имаш тага на срцето.“ Јас многу се уплашив и му реков на царот: „Вечно да си жив, царе! Како да не ми биде тажно лицето кога градот, домот, каде што се гробовите на предците мои, е за­пустен и портите негови со оган се изгорени!“ И царот ми рече: „Па што бараш?“ Јас се помолив на небесниот Бог и му одговорив на царот: „Ако му е угодно на царот, и ако твојот слуга нашол благоволение пред лицето твое, тогаш испрати ме во Јудеја, во градот, каде што се гробовите на предците мои за да го изѕидам.“ И ми рече царот пред царицата, која седеше до него: „Колку време ќе трае патот твој, и кога ќе се вратиш?“ И ца­рот се согласи да ме пушти, от­како го определив времето.