Дела 21:1-14

И штотуку се одделивме од нив отпловивме. Пловејќи стигнавме право во Кос, а на вториот ден во Родос, и оттаму во Патара. Таму откако најдовме кораб, кој за­минуваше за Феникија, се качивме и от­пловивме. Штом го наѕревме Кипар и го оста­вив­­ме одлево, запловивме кон Си­рија. Се симнавме во Тир, зашто таму тре­ба­ше коработ да се растовари. И кога ги најдовме учениците, таму останавме седум дена. Тие, поттикнати од Духот, му велеа на Павле да не влегува во Ерусалим. А кога изминаа деновите, излеговме и тргнавме на пат, а сите нѐ испраќаа со жените и децата сѐ до крајот од градот. На брегот, пак, паднавме на колена и се помоливме. И штом се простивме еден со друг, влеговме во коработ, а тие се вратија дома. А ние го завршивме пловењето од Тир и стигнавме во Птолемаида. Таму ги поздравивме браќата и кај нив оста­навме еден ден. Утредента, Павле и ние кои бевме со него, отпатувавме и дојдовме во Ке­са­рија. Таму влеговме во куќата на Филип благовесникот, кој беше еден од седуммината ѓакони, и останавме кај него. Тој имаше четири ќерки девици, кои пророкуваа. Ние престојувавме кај нив многу дни. Тогаш од Јудеја слезе еден пророк, по име Агав; и кога дојде кај нас, го зеде Павло­виот појас, па ги врза рацете свои и но­зете и рече: „Тоа го вели Духот Свети; така ќе го врзат Јудејците во Ерусалим оној маж, на кого што му припаѓа овој појас, и ќе го предадат во рацете на нез­набошците.“ Штом го чувме тоа, и ние и та­мош­ните го молевме да не се качува во Еру­салим. Но Павле одговори: „Што правите, та плачете и го нажалувате срцето мое? Јас сум готов не само да бидам врзан, туку и да умрам во Ерусалим за името на Господ Исус.“ А бидејќи тој не се премисли, ние замолкнавме и рековме: „Нека биде волјата Господова!“