Είμαι αξιολύπητη/ος! Δείγμα

 Ήρθε η ώρα της αναγνώρισης

Πώς μπορούμε, λοιπόν, να ξεπεράσουμε τον πειρασμό να νιώθουμε αξιολύπητοι/ες και να αντισταθούμε με πίστη, ενώ αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις; Το πρώτο βήμα είναι αυτό: αναγνώρισέ το. 

Ο οίκτος για μας τον εαυτό μας είναι ύπουλο πράγμα. Μπορεί να τρυπώσει στο μυαλό μου (και να μείνει εκεί!), πριν καν συνειδητοποιήσω ότι νιώθω λύπηση για τον εαυτό μου. Αναγνωρίζεις κάποιες από αυτές τις σκέψεις;

· Κανείς δε νοιάζεται για μένα, κανείς δε με καταλαβαίνει.

· Τίποτα δε μου πάει καλά (παραλλαγή: Γιατί τα πράγματα πάνε καλά για τους άλλους και όχι για μένα;)

· Γιατί δε με βοηθάει κανείς; 

· Γιατί ο Θεός απαιτεί περισσότερα από μένα απ’ ό,τι από άλλους ανθρώπους;

· Είναι τόσο δύσκολο! (παραλλαγή: Κανείς δεν αντιμετωπίζει δυσκολίες σαν τις δικές μου.)

· Κάνω τόσα πράγματα για τους άλλους, και κανείς δεν κάνει τίποτα για μένα.

· Καλύτερα να πέθαινα.

· Δεν μπορώ να κάνω τίποτα σωστά. 

· Έχω κάνει το καλύτερο που μπορούσα, αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετό.

· Μισώ τη ζωή μου! Τίποτα δε μου πάει καλά. 

· Είμαι τόσο κουρασμένος/η. 

· Δεν αντέχω άλλο. 

Σε πονάει όταν διαβάζεις αυτές τις φράσεις, έτσι δεν είναι; Να ξέρεις αυτό: όλοι έχουμε σκεφτεί έτσι κάποια στιγμή. Καλώς ήρθες στο ανθρώπινο γένος. Αλλά εκείνοι που νικούν στη ζωή, δε μένουν σε αυτές τις σκέψεις. Και δεν μπορώ να τις ξεπεράσω, αν πρώτα δεν τις αναγνωρίσω! Αν τις αφήσω να σουλατσάρουν ανενόχλητες στο μυαλό μου, γίνονται οχυρά. Κάστρα που ύστερα πρέπει να γκρεμίσω. 

Ευτυχώς, ο Θεός λέει ότι έχω στη διάθεσή μου τα απαραίτητα όπλα για να καταστρέψω κάτι τέτοια οχυρά: «Τα όπλα με τα οποία πολεμάμε εμείς δεν είναι κοσμικά, αλλά έχουν τη δύναμη από το Θεό να γκρεμίζουν οχυρά. Με αυτά ανατρέπουμε ψεύτικους ισχυρισμούς και καθετί που ορθώνεται με αλαζονεία εναντίον της γνώσεως του Θεού. Με αυτά αιχμαλωτίζουμε κάθε σκέψη και την κάνουμε να υπακούει στο Χριστό» (προς Κορινθίους Β' 10:4-5).