Усё новаеУзор

Памятай, Павал патлумачыў карынцянам, што ідэя пра тое, каб адкласьці ягонае падарожжа, прыйшла ад шчырага сэрца.

Шчырасьць сёньня зьяўляецца напалову страчанаю рысаю, заглушанаю махінацыямі, хлусьнёю, пасіўна-агрэсіўнымі рэакцыямі, хаваньнем праўды ды лісьлівасьцю. Наколькі ж багацейшым магло б быць цела Хрыста, калі б мы былі чыстыя ды шчырыя адзін да аднаго, а таксама да людзей сьвету?

Магчыма, мы ненаўмысна кажам людзям “так”, калі насамрэч маем на ўвазе “не”, і кажам “не”, калі насамрэч маем на ўвазе “так”, але мы робім тое ледзь заўважна.

Калі б мы спыніліся на гэтым, дык мы атрымалі б вельмі карысны ўрок аб адкрытасьці ды шчырасьці. Але Павал мае для нас нешта большае, чымся проста павышэньне ўзроўню шчырасьці.

Адметная рыса хрысьціянскае веры - гэта тое, што яна ня проста тычыцца таго, як дасягнуць маральных стандартаў або як выглядаць выхаванымі хрысьціянамі дзеля таго, каб быць сапраўды добрымі людзьмі. Павал ужо правёў большую частку свайго жыцьця ў пагоні за гэтым: ён атрымаў бліскучую габрэйскую адукацыю, быў фарысэям, быў вучнем найлепшага рабіна, быў беззаганна самаўпэўненым. Але ён разумеў, што ўся ягоная “праведнасьць” была папросту сьмецьцем (Піліпянаў 3:8).

Цяперака, тлумачачы свае дзеяньні карынцянам, ён кажа, што калі ён будзе няшчырым да іх, дык тое разыйдзецца зь ягоным асноўным перакананьнем: Бог верны. Ён ня хлусіць. Ён не бярэ назад Сваё Слова. Ён паабяцаў збавіць Сваіх дзяцей, і кожнае абяцаньне ў тым запавеце - гэта “так” у Ісусе. Ісус - гэта Божае “так” для нас на жыцьцё, поўнае сэнсу ды надзеі, якога мы гэтак моцна прагнем (2 Кар. 1:19-20). Інакш кажучы, “Колькі б ні было Божых абяцаньняў, праз Ісуса кожнае зь іх атрымлівае “так” у адказ.” Калі Бог ня здраджвае Сваім “так” ды “не”, дык Павал таксама не зьбіраўся рабіць таго.

Магчыма, адна з прычынаў, празь якія мы не заўсёды шчырыя або адкрытыя ва ўзаемаадносінах, - гэта тое, што мы не заўсёды грунтуемся на Хрыстовым “так”. Я ведаю, што я сама часам сумнявалася і падтасоўвала абставіны, бо я хацела, каб маё жыцьцё выйшла менавіта паводле майго пляну. Прытрымлівацца “так” або “не”, магчыма, перашкодзіла б яму. Але калі я давяраю Божай вернасьці, Ягонаму характару і Ягонай уладзе над маім жыцьцём, мне ня трэба нічога падтасоўваць або быць няшчыраю.

Напрыканцы нашага пляну чытаньня, мне цікава: што з прачытанага кранула цябе за жывое?