ПРЫПОВЕСЬЦІ 20:1-12

Віно зьдзеклівае, сікера галасьлівая, і кожны, хто блукае з імі, ня мае мудрасьці. Ярасьць валадара — як рыканьне ільва, хто выклікае яе, грашыць супраць душы сваёй. Слава для чалавека — пакінуць спрэчку, а ўсе неразумныя задзірлівыя. Гультай ня хоча араць, бо холадна, таму будзе прасіць у час жніва, і [не атрымае] нічога. Намеры ў сэрцы чалавека — глыбокія воды, але разумны чалавек вычэрпвае іх. Багата людзей абвяшчае пра міласэрнасьць сваю, але праўдамоўнага чалавека хто можа знайсьці? Праведнік ходзіць у беззаганнасьці сваёй, шчасьлівыя сыны ягоныя пасьля яго. Валадар, які сядзіць на судовым пасадзе, раскідвае вачыма сваімі ўсякую ліхоту. Хто можа сказаць: «Я ачысьціў сэрца маё, я чысты ад грэху майго»? Неаднолькавыя вагі і неаднолькавая эфа, адно і другое — агіда для ГОСПАДА. Нават у юнака па паводзінах можна зразумець, ці чыстыя, ці правыя справы ягоныя. Вуха, якое чуе, і вока, якое бачыць, — ГОСПАД зрабіў і адно, і другое.