ЁЎ 13:1-14

Усё гэта бачыла вока маё, і чула вуха маё, і ўсё зразумела. Тое, што вам вядома, і я ведаю, і я ня горшы ад вас. Я хачу гаварыць з Усемагутным і прагну Богу прадставіць [справу маю]. Бо вы задумалі няпраўду, вы — лекары, нічога ня вартыя. Калі б вы маўчалі, вы зьявілі б гэтым мудрасьць! Паслухайце скаргу маю і зважце на адказ вуснаў маіх. Ці належала вам дзеля Бога казаць няпраўду і дзеля Яго гаварыць хлусьліва? Ці належала вам быць крывадушнымі дзеля Яго, і за Бога на судзе спрачацца? Ці добра будзе, калі Ён вас будзе выспрабоўваць? Ці зможаце з Яго насьміхацца, як насьміхаюцца з чалавека? Ён, караючы, пакарае вас, калі будзеце патаемна зважаць на аблічча. Няўжо веліч Ягоная не палохае вас, і страх Ягоны не агартае вас? Напаміны вашыя — гэта словы з попелу, а вежы вашыя — вежы гліняныя. Памаўчыце крыху, а я буду гаварыць, і няхай што заўгодна прыйдзе на мяне. Навошта мне кусаць цела маё зубамі маімі і душу маю трымаць рукамі маімі.