Hanna

Bir şey aldığınız ve bunun sadece Tanrı'nın işi olabileceğini içten içe bildiğiniz oldu mu hiç? Sanki, Tanrı'nın lütfuyla olması dışında... onu elde etmenin başka bir yolu yoktu.

Dua günlüğü tutmayı seviyorum, çünkü ihtiyaç anımda duygularımın ne kadar kontrolsüz olduğunu hatırlama fırsatı veriyor. Günler, aylar hatta yıllar sonra bir duanın yanıtlandığını görmek... tek söyleyebileceğim şey, "Tamamen Tanrı'dandı!"

Hanna, tapınaktayken gerçek duygularını Tanrı'ya ifade eden genç bir kadındı. Duyguları o kadar derindi ki, kelimeler dudaklarından bile çıkmıyordu. Kahin bile sarhoş olduğunu düşündü! Ah, ne kadar acı çekmiş olmalı.

Kendimizi Hanna gibi hissettiğimiz günler oluyor, değil mi? Kelimeler bir türlü çıkmıyor - çok acı verici. Fakat tıpkı Hanna'nın duasını duyduğu gibi, Tanrı bu duaları da duyar. Hanna bir çocuk istiyordu ve Tanrı isteğini yerine getirdi. Hepsi Tanrı'nın işiydi! Hanna, kendisine bir bebek verilirse, çocuğunu Tanrı'ya geri vereceğine söz vermişti. Oğlu Samuel sütten kesilir kesilmez Hanna sözünü tuttu. Ne kadar zor bir seçim, yine de ne kadar huzurlu hissetmiş olmalı.

Hanna'nın verdiği söze sadık kalışına hayret ediyorum. Sık sık Tanrı'dan bir mucize isteriz ama O'na verdiğimiz sözleri hemen unuturuz. Zayıflıklarımızı ve sadakatsizliğimizi bilen iyi bir Tanrı'ya hizmet ediyoruz. Yine de minnettar bir yüreğe sahip olmak ve gerçekten Tanrı'ya ait olanı; çocuklarımızı, mali durumumuzu, hayatlarımızı O'na geri vermek esastır.

Hanna'nın cevabı bizim de olsun, "Ben de onu RAB'be adıyorum...". Babamız'ın kollarından daha güvenli bir yer yoktur. Cevaplanan dualarınızın bir listesini yapın. En önemli olduğunu düşündüğünüz şeyleri Tanrı'ya adadınız mı? Hayatımızın O'na geri verilen her parçası hayal edebileceğimizden daha fazla gelişebilir.

~Betsy