Sevdiklerimizi Nasıl Görürüz?

Sevdiklerinizin bir kayba nasıl tepki verdiği konusunda hiç üzüldünüz mü? Belki de güçlü duygular ifade etmedikleri veya üzüntüleri hakkında konuşmak istemedikleri için hayal kırıklığına uğradınız. Bu, çoğumuzun kayıpla başa çıkarken karşılaştığı yaygın bir deneyim gibi görünüyor, peki bu deneyimin kökü nedir?

Karşı karşıya olduğumuz daha derin sorunun "Ben kabul edilebilir bir şekilde yas tutuyor muyum?" olması mümkün mü? Başkaları bizden farklı davranırsa, kederimizi ifade etme biçimimiz hakkında olumsuz hissedebiliriz.

Ek olarak, zayıflığımızda, başkalarının bize bakmasını bekleriz. Umduğumuz gibi davranmadıklarında hayal kırıklığına uğrarız.

Kutsal Kitap'ta Lazar öldüğünde, Meryem İsa'nın davranışından dolayı üzülmüştü. İsa'yı gördüğünde, "ayaklarına kapanarak, "Ya Rab" dedi, "Burada olsaydın, kardeşim ölmezdi'" (Yuhanna 11:32). Kaybının acısını yaşıyordu ve İsa'nın orada olmaması onu üzmüştü. MÜKEMMEL bir insanın seçimlerinden dolayı kızgındı. Sevdiklerimizin bizim istediğimiz gibi davranmaması nedeniyle kızmamız ne kadar kolay?

Acılarımızın ilişkilerimizi ezmesine izin verebiliriz. Birbirimize en çok ihtiyaç duyduğumuz zamanlarda, incinmeye ve sevdiklerimizden uzaklaşmaya karşı oldukça savunmasız oluruz.

Yasınızın sonucunda sevdiklerinize bakış açınız nasıl değişti? Acının bir kısmını bırakıp Tanrı'dan herkesin farklı şekilde yas tuttuğunu kabul etmenize yardımcı olmasını istemeniz mümkün mü?

Dua edelim.

Tanrım,

Sevdiklerim için teşekkür ederim. Onları Senin gördüğün gibi görmeme yardım et. Sağlıklı olmak ve ilişkilerimin güçlü olmasını istiyorum. Kederimin sevdiklerime ve hatta Sana bakış açımı nasıl etkilediğini biliyorsun. Duygusal, ruhsal ve fiziksel olarak beni güçlendir. Beni sevgiyle doldur.

Amin.