Kendimizi Nasıl Görüyoruz?

Yas, hayatımızın her alanını etkiler. Bazen kendimiz hakkında düşünme şeklimizi değiştirir. İlk bebeğimizi kaybettiğimizde, ben (Ashley) acil serviste Tanrı'ya tapınabildim. İkincisinde, ayaklarımı yere vurarak ve "Hayır!" diye bağırırken duyduğum yankıyı hatırlıyorum. Üçüncüsünde, "Sana ne oldu küçük adam?" diye fısıldadım.

Bu deneyimlerin her birinde, acımı Tanrı'ya götürdüğümü hatırlıyorum, ancak yöntemlerim ve duygularım değişti. Kendimi görme şeklim her kayıpla birlikte değişti. İlk kaybı biraz daha kolay kabul edebildim, ama ikinci kayıptan sonra çocuğumu koruyamadığı için bedenime gerçekten kızdım. Zamanla bedenim için Tanrı'ya şükretmek için elimden geleni yaptım, fakat o süre zarfında görebildiğim tek şey eksikliklerimdi.

Kaybınız kendinizi görme şeklinizi nasıl etkiledi? Hiç kimsenin acınızı görmediğini mi hissettiniz? Ya da belki Tanrı'nın acınızı görmediğini bile mi hissettiniz? Vahiy 21:4 Tanrı'nın bütün gözyaşlarımızı sileceğini söyler. Gözyaşlarımızı silmesi için bizi görmesi ve acımızı anlaması gerekir. Bu yüzden O bizi görür.

O sizi görüyor.

Sımsıkı tutunduğumuz diğer bir ayet ise şöyle der: "RAB gönlü kırıklara yakındır, ruhu ezikleri kurtarır" (Mezmur 34:18).

Dua edelim.

Tanrım,

Kendimi Senin beni gördüğün gibi görmem için bana gözler ver. Bazen kendi hakkımda olumsuz düşünmeye meyilliyim, ama Sana yaklaşmam için bana yardım etmene ihtiyacım var. Beni daha iyi yapıyorsun ve bakış açımı değiştiriyorsun! Beni kendime yönelik sevgiyle doldur.

Amin.