İsa'yla 40 Gün Yolculuk - Diriliş Orucu PaylaşımıÖrnek

Resmi bir kilise ortamında büyürken toplu dua az önce okuduğumuz ayetleri içeriyordu. Rab'bin Sofrası'nı paylaştığımız Pazar günü pastörümüz daha gösterişli bir cüppe giyerdi. Ayetleri okurken sesi her zamankinden daha lirik çıkardı.

Geçmişe baktığımda, 8 yaşındaki zihnimde, Rab'bin Sofrası daha uzun bir toplantı ve daha geç bir öğle yemeği anlamına geliyordu (inilti!)

Şaka bir yana, tekrar tekrar Rab'bin Sofrası'nı paylaşmak bazen başka bir dinsel törene dönüşüyor. Ancak İsa'nın öğrencileriyle paylaştığı o ilk paylaşıma dönüp baktığımızda bunun ne kadar güçlü olduğunu görürüz.

İsa ölümünden bahsetti. Bedeninin ne zaman dövüleceğini ve parçalanacağını anlattı. Kanının dökülmesinden bahsetti. Sonra şükretti.

İsa ölümünden söz ederken şükretti.

İşte bu bizim Tanrımız. O'nun çarmıhı, acı çeken ve çaresiz bir dünyaya lütuf davetidir.

Bu nedenle ekmek ve şarap paylaşımına "şükran" anlamına gelen Efkaristiya da denir. O'nun lütuf armağanını kabul ediyoruz. Karşılığında yaptığımız tek şey minnettarlığımızı ifade etmektir. Kendimize çeki düzen vermemize gerek yok. Badireler atlamamız gerekmiyor. Kurtuluşumuz için çalışmamıza gerek yok.

Son Akşam Yemeği, tek yapmamız gerekenin, bu karşılıksız kurtuluş armağanını alçakgönüllü ve minnettar bir yürekle almak olduğunun harika bir hatırlatıcısıdır.

Uygulama

Kurtuluşum için çalışmam gerektiğini hiç hissediyor muyum? Sadece İsa’nın karşılıksız armağanını kabul etmenin önünde ne engel var? Rab'bin Sofrası'nı paylaştığımız törene bir angarya ve dinsel tören olarak mı bakıyorum, yoksa onu Tanrı'nın lütfunun güçlü bir hatırlatıcısı olarak mı görüyorum?

Dua Edin

Rab İsa, bazen Senin lütfunun büyüklüğüne karşı duyarsız oluyorum. Son Akşam Yemeği'ni düşünmek için durduğumda, bedenini ve kanını temsil eden ekmek ve şarap için şükrettiğin gerçeği beni şaşırtıyor. Fedakarlığın için teşekkür ederim. Bu hiçbir zaman tam olarak kavrayamayacağım, ama şükran dolu bir yürekle kabul ettiğim bir şey. Amin