Według Bożego sercaPrzykład

GRZECH I POKUTA

Kiedy po raz pierwszy uczyłem się prowadzić samochód, moja mama poprosiła mnie, abym wycofał jej samochód z garażu, zanim wyjedziemy załatwić jakieś sprawy. Wziąłem jej kluczyki i zacząłem cofać, ale zadrapałem jej przedni zderzak o ścianę. Myślałem, że będzie wściekła, więc natychmiast zacząłem myśleć o sposobach ukrycia tego, co się stało. Na szczęście wziąłem głęboki oddech i zamiast tego zdecydowałem się po prostu powiedzieć jej prawdę. Na szczęście natychmiast mi wybaczyła! Co prawda musiałem naprawić samochód, ale cały mój strach i niepokój zniknęły, gdy zdecydowałem się wyznać, co zrobiłem.

Oto nieunikniona prawda: wszyscy jesteśmy grzesznikami. Każdy z nas, w tym czy innym czasie zrobił coś, czego nie powinien był zrobić. Prawdopodobnie każdy z nas doświadczył również momentu decyzji, który następuje po tym, jak zgrzeszymy. Ze strachem zadajemy sobie pytanie: „Czy powinienem przyznać się do tego, co zrobiłem, czy też powinienem spróbować to ukryć?”. W głębi duszy wszyscy mamy nadzieję, że nasz grzech pozostanie ukryty, ale tak się nigdy nie dzieje.

W 11. i 12. rozdziale 2 Księgi Samuela Dawid nauczył się tej lekcji na własnej skórze. Jego cykl grzechu zaczyna się od decyzji, by odłączyć się od reszty swojej armii i nie brać udziału w bitwie. Zamiast tego zostaje w Jerozolimie i cudzołoży z Batszebą, żoną swojego lojalnego żołnierza Uriasza. Kiedy dowiaduje się, że Batszeba jest w ciąży, robi wszystko, co w jego mocy, aby to ukryć, ostatecznie zabijając Uriasza na polu bitwy. Dawid prawdopodobnie myślał, że udało mu się ukryć swój grzech, ale przed Bogiem nic się nie ukryje. Bóg posyła Natana, aby skonfrontował Dawida z tym, co się stało, a Dawid w końcu przyznaje się do winy. Chociaż nadal musi znosić konsekwencje swoich czynów, to jednak zdaje sobie sprawę z działania Boga i postanawia Go chwalić i czcić.

Łatwo jest spojrzeć na grzech Dawida i pomyśleć: „Przynajmniej ja nie zrobiłem nic tak złego.”. Wiemy jednak, że każdy grzech jest destrukcyjny, bez względu na to, czy jest duży czy mały. Chcielibyśmy, aby nasze grzechy pozostały ukryte, ale nic, co robimy, mówimy czy nawet myślimy, nie jest ukryte przed Bogiem. Jednak pomimo faktu, że Bóg wie o wszystkim, co kiedykolwiek zrobiliśmy źle, nadal pragnie obdarzyć nas swoim przebaczeniem. Kiedy grzeszymy, mamy dwa wyjścia: ukryć to i pozwolić, by wstyd i poczucie winy prześladowały nas, dopóki nie wyjdzie to na jaw, albo wyznać to Bogu, który wie wszystko, co zrobiliśmy i już nam przebaczył. Zastanawiam się, ile radości i wolności doświadczylibyśmy wszyscy, nawet dzisiaj, gdybyśmy po prostu zdecydowali się chodzić w świetle.

ZADAJ SOBIE PYTANIE: Co takiego ukryłeś, co cię teraz przytłacza? O ile bardziej czułbyś się wolny, gdybyś komuś powiedział? Czy modliłeś się i wyznałeś to Bogu? Komu w swoim życiu możesz regularnie wyznawać swoje grzechy i z kim możesz chodzić w świetle?