Życzliwość

W dzieciństwie, bez względu na wyznanie, jesteśmy uczeni złotej zasady: co byście chcieli, aby wam ludzie czynili, to i wy im czyńcie. To solidna, życiowa rada, wzięta też wprost z nauczań Jezusa. Brzmi bardzo prosto, ale trudniej według niej żyć.

Bardzo irytują mnie niegrzeczni ludzie. Myślę, że nie ma żadnego wytłumaczenia dla ludzi nieżyczliwych dla innych. To przekonanie przepełnia moje rodzicielstwo. To jedna z tych rzeczy, które z trudem udało mi się wypracować z moimi dziewczynkami - jak być życzliwym w słowach kierowanych do innych, do siebie samych i do swych przyjaciół. 

Lata temu przechodziłyśmy przez szczególnie ciężki czas, kiedy były dla siebie naprawdę okropne. Wprost wychodziły z siebie, szukając zaczepki. Zrobiłyby wszystko, by dopiec siostrze. Doszłam do ściany! Zadzwoniłam z płaczem do męża, bo już nie wiedziałam, co mam robić. Próbowałam wszystkiego!

Wtedy wpadłam na pomysł. Ustaliliśmy, że gdy mąż wróci z pracy, damy im posmakować ich własnego lekarstwa. 

Od momentu kiedy tylko mąż wrócił do domu, ja zrzędziłam i on zrzędził. Usiedliśmy do obiadu z dziewczynkami, a on stwierdził, że nie smakuje mu to, co przyrządziłam. Odpowiedziałam mu, że następnym razem sam sobie może ugotować! Tak się przerzucaliśmy. Córki były zszokowane. 

Przerwały nam i powtórzyły usłyszane od nas słowa o życzliwości. Mówiły rzeczy typu: “powinniście być wdzięczni” i “powinniście być życzliwi” i “jak nie macie nic miłego do powiedzenia, to lepiej nic nie mówcie”. Słuchały, co do nich mówiliśmy, chociaż nie wprowadzały tego w życie. 

Wieczorem wyjaśniliśmy im, że to był eksperyment i przypomnieliśmy, że Jezus wzywa nas do traktowania innych ludzi w taki sposób, jak my sami chcielibyśmy być traktowani. Chcemy być traktowani życzliwie, więc tak traktujmy innych. Rozmawialiśmy o wersecie z Księgi Przysłów 18:21, który mówi, że w mocy języka jest śmierć i życie. Podkreślaliśmy, że chcemy być znani z zachęcania i podnoszenia innych na duchu, a nie z rozwalania ludzi słowami.

Ostatnio pytałam dziewczynek, czy pamiętają ten wieczór. Obydwie potwierdziły. Choć nieszczególnie tę metodę polecam, to jednak cieszę się, że lekcja utkwiła im w pamięci. 

Nam, rodzicom, nie zawsze wychodzi. Szczerze mówiąc, możemy uznać za zwycięstwo, jeśli choć w połowie nam się udaje! Jednakże, jeśli w tym, czego uczymy dzieci, będziemy polegać na nauczaniu Jezusa jak na fundamencie, to możemy mieć pewność bycia na dobrej drodze. Kiedy czujesz się niepewna w rodzicielstwie, weź głęboki oddech i spójrz na Jezusa, by cię poprowadził.