To nie tak miało być: 5-dniowe wyzwanie Lysy TerKeurstPrzykład

Proces poprzedzający obietnicę

Zmagania z naszymi najgłębiej skrywanymi rozczarowaniami są uciążliwe.

W domowym zaciszu mamy ochotę wykrzykiwać słowa, jakich nie używamy podczas spotkań biblijnych, podsumowujące głęboką niesprawiedliwość sytuacji, w jakiej się znajdujemy. Jednak pojawiają się też chwile przepełnione nadzieją... kiedy chcemy włączyć muzykę uwielbieniową, wznieść najszczersze modlitwy i wyznać, że Bóg jest dobry.

To jest sedno bycia człowiekiem — odczuwamy ból, ale wciąż mamy nadzieję.

W Psalmie 40 widzimy taki właśnie obraz Dawida. W pierwszych wersetach Dawid chwali Boga za wybawienie, ale w kolejnych znów woła do Niego o ponowny ratunek. Cierpi, ale wciąż ma nadzieję.

Posiadanie nadziei nie oznacza ignorowania rzeczywistości. Nie, mieć nadzieję znaczy być świadomym rzeczywistości w ten sam sposób, jak jesteśmy świadomi Bożej suwerenności.

Nasza nadzieja nie może być uzależniona od zmian okoliczności czy otaczających nas osób. Nadzieja musi być zakotwiczona w niezmiennej obietnicy Boga. Mamy nadzieję na dobro, które Bóg niewątpliwie wyprowadzi z tej sytuacji, nieważne, czy to dobro odpowiada naszym pragnieniom, czy nie. Czasem jest to dłuższy proces. I najprawdopodobniej będzie wymagał od nas wytrwałości. Cierpliwości. Może wręcz anielskiej cierpliwości.

Naprawdę wiem, że może się to zdawać przytłaczające.

Pragnę tego obiecanego błogosławieństwa z Psalmu 40:4 (40:5 w Biblii SNP, przyp. tłum.): "O, jak szczęśliwy jest człowiek który złożył swoją ufność w PANU". Zapominam, że ten rodzaj ufności Bogu często wykuwa się w tyglu cierpliwości. Bóg się mnie nie czepia. Bóg wybiera mnie do przeżycia jednej z Jego obietnic.

To duży zaszczyt. Jednak nie zawsze na taki wygląda. Muszę przechodzić przez ciemne doliny tego procesu, zanim będę idealnie wyposażona do życia w obietnicy.

Czytamy co nieco o tych dolinach w wersetach 1-3 Psalmu 40 (40:2-4 w Biblii SNP, przyp. tłum.):

Z utęsknieniem czekałem na PANA

I On skłonił się ku mnie — i wysłuchał mojego wołania.

Wyciągnął mnie z przepaści zagłady,

Wyprowadził z grząskiego błota

I postawił moje nogi na skale,

Zagwarantował mi pewny krok.

Włożył w moje usta pieśń nową,

Pieśń pochwalną dla naszego Boga.

Wielu to zobaczy i ogarnie ich lęk —

I zaufają PANU.

Idea cierpliwego oczekiwania jest niezwykle ważna w tym psalmie. Hebrajskie słowo wskazuje, że oczekiwanie jest procesem , który obejmuje niecierpliwe wyczekiwanie oraz nadzieję.

Kiedy zatem pragnę bezpiecznej skały, na której mogę stanąć, muszę po pierwsze cierpliwie czekać, aż Pan podniesie mnie z tego szlamu i błota, pewnie postawi moje stopy. Słowo "postawić" w oryginalnym tekście hebrajskim to qum, co znaczy "wstać" lub "zająć stanowisko". Bóg musi przeprowadzić mnie przez proces uwalniania się z tego, co mnie więzi, zanim postawię pewny krok.

Chcę również tej obiecanej nowej pieśni. Czy jednak zauważyłeś, co dzieje się przed obiecaną w psalmie nową pieśnią? Wiele wołań do Boga o pomoc. Najpotężniejsze uwielbieniowe pieśni często są usilnym wołaniem wypełnionym bólem, które obraca się w piękne melodie.

To jest też prawda dla ciebie.

Wołaj do Niego, przyjacielu. Zakotwicz w Nim swoją nadzieję. I wiedz, że Bóg wysłucha każdego twojego wołania i zaaranżuje z nich piękną, chwalącą Jego Imię pieśń.

ODPOWIEDZ: Przemyśl wersety z Psalmu 40, które dziś omawialiśmy. Które z nich trafiają bezpośrednio do sytuacji, w jakiej się znajdujesz? Jak zmieniła się twoja perspektywa co do pożądanego wyniku?