Open Doors | Strijdvaardig als Elia door Anne van der Bijl | Deel 2Voorbeeld

TOCHT NAAR EEN GROT

Elia’s reis naar de berg Horeb was lang en eenzaam. Waar dacht de profeet aan terwijl hij door de wildernis sjokte? Ik weet vrij zeker dat hij de beslissende momenten in zijn leven en zijn bediening herbeleefde. Elia had een enorme overwinning behaald op de Karmel, maar hij had bloed aan zijn handen: vierhonderdvijftig profeten van Baäl waren op zijn bevel geëxecuteerd. Hij zag hun levenloze lichamen nog voor zich. Dat soort herinneringen raak je niet zo gemakkelijk kwijt.

Toen de menigte naar huis was gegaan, was hij opnieuw helemaal alleen, biddend om genade voor een opstandig, onwaardig volk. Waar bleven die wolken? Zeven keer droeg hij zijn knecht op om uit te kijken over de zee. Uiteindelijk verhoorde God Elia’s gebed, maar al dat bidden had hem veel energie gekost. Toen kwamen de dreigementen van Izebel – hoeveel kon één man verdragen?

Als God hem de kans gaf, zou hij zijn Meester duidelijk maken wat hem dwarszat. Hij was gehoorzaam geweest aan elke opdracht van God. Waarom was het volk niet in protest opgestaan tegen Achab en Izebel? Wat hadden al zijn preken en zijn moedige optreden op de Karmel hem opgeleverd? Niets! Het was gewoon niet eerlijk.

Eindelijk zag Elia in de verte de berg. Wat zou hij aantreffen op de Horeb? Zou hij er God ontmoeten, zoals Mozes vele eeuwen geleden? Misschien zou hij hier antwoord op zijn vragen krijgen. Elia trok zich op de berg terug in een grot. Hij was moe na veertig lange dagen lopen. Hij moest slapen. Maar die kans kreeg hij niet. Een bekende stem doorbrak de stilte: ‘Elia, wat doe je hier?’

Heb jij weleens geworsteld met moeheid, depressie of emotionele uitputting? Wat zou je daarover tegen God willen zeggen? Wees eerlijk!