Boos

Mag een christen boos zijn? En woedend? En als we het heilige verontwaardiging noemen, mag het dan? Ik voel namelijk best wel eens boosheid bij mij opkomen. Als mensen door de bureaucratie vermalen worden, bijvoorbeeld. Ook de bureaucratie waar ik voor verantwoordelijk ben. Of bij mensenhandel, waar mensen als vleeswaar worden uitgestald en gebruikt. Of bij gokhallen waar mensen vastzitten in verslaving en grof geld wordt verdiend. En ook recent toen ik weer voorbeelden zag van kwetsbare Rotterdammers met een “foute” bewindvoerder waarbij de schulden alleen maar groter zijn geworden. En die Rotterdammers die in de put zitten. Mag je dan boos of woedend zijn of heilig verontwaardigd?

Want iets in mij denkt dat een christen niet boos hoort te zijn. En ook in de kerk hoor ik weinig preken die ruimte bieden aan boosheid. We hebben het meer over accepteren, liefde, zelfbeheersing, de wijste wezen en de andere wang toekeren.

Nu wil ik de hele Bijbel laten spreken en niet alleen de teksten die fijn zijn en ons aanspreken. In een cursus sprak dr. Van der Knijff over de psalmen. En dat we sommige psalmen veel en andere weinig of niet gebruiken. Dat kan afhangen van de melodie maar ook van de inhoud. Wat te denken van teksten als Psalm 58:11 “De rechtvaardige zal zich verblijden als hij de wraak aanschouwt. Hij zal zijn voeten wassen in het bloed van de boosdoeners.” Dat zingt en leest niet lekker. Maar het is wel Gods woord.

Ik lees het zó, voor de duidelijkheid, dit is geen oproep tot geweld, maar juist waar er onrecht is, en psalm 58 gaat over foute rechters, is onze God een God van gerechtigheid. Hij roept in het Oude Testament de koningen en rechters op recht te doen aan de wees, de weduwe en de arme en de gerechtigheid en trouw lief te hebben. Het gaat nog verder. In Nahum wordt Gods ziedende woede bekend gemaakt. “De bergen beven voor Hem, de heuvels smeten weg, en de aarde rijst voor Hem op, ja, allen die daarop wonen! Wie zal voor zijn grimmigheid standhouden, en wie kan opstaan bij de gloed van zijn toorn? Zijn woede heeft zich uitgestort als vuur. En de rotsen worden door Hem weggerukt” (Nahum 1:5 en 6, EBV24). God maakt zich woedend over het onrecht dat Hij aantreft, over de pijn die zijn mensen wordt aangedaan, over hoe Zijn schepping kapot wordt gemaakt. Gods ziedende woede zet Hem aan tot actie.

Als wij lezen over die heilige, woedende God, wanneer wij ons verplaatsen in die vurige bewogenheid, dan doet het onrecht toch pijn? Dan kunnen wij toch niet gedwee op ons achterste blijven zitten? Dan kunnen wij toch niet met het toekeren van onze wang ook onze ogen sluiten voor het onrecht dat een ander wordt aangedaan? Mag de pijn en de woede om het onrecht dat wij zien ook een plek bij ons krijgen?

Ik wil u uitdagen om deze week eens woedend te worden om het onrecht dat u tegenkomt, om u eens te verplaatsen in de vurige bewogenheid van God. En dat u dan bidt en God vraagt of die heilige woede omgezet mag worden tot door God geleide actie.