DagelijkseBroodkruimels - Leef als voorproefje

Blij in de Heer!

Geloofshelden of Geloofsgetuigen

Gedichten over Levend water!

Bidden voor moslims op bedevaart (hadj) naar Mekka

Genadevol moederschap

Niet vergeten! Een aantal kernzaken die iedere christen moet onthouden

Je hebt een roeping

DagelijkseBroodkruimels - Thuis!

DagelijkseBroodkruimels - Zoals De Vader..

Het Boek

<div class="version vid75 iso6393nld" data-vid="75" data-iso6393="nld">
 <div class="book bkACT">
 <div class="chapter ch18" data-usfm="ACT.18.9">
 <div class="p">9Op een nacht zei de Here in een visioen tegen Paulus: &#8216;Wees niet bang! Spreek vrijuit. Laat u niet het zwijgen opleggen, </div>
 </div>
 </div>
</div>

<div class="version vid75 iso6393nld" data-vid="75" data-iso6393="nld">
 <div class="book bkACT">
 <div class="chapter ch18" data-usfm="ACT.18">
 <div class="label">18</div><div class="s1">Paulus in Korinthe</div><div class="p"> 1Paulus verliet Athene en ging naar de stad Korinthe. 2Daar ontmoette hij Aquila, een Jood uit Pontus, en zijn vrouw Priscilla. Zij waren kort daarvoor uit Itali&#235; gekomen. Keizer Claudius had namelijk bevolen dat alle Joden Rome moesten verlaten. 3Paulus bleef bij hen en werkte met hen samen, omdat zij, net als hij, tentenmakers waren. 4Elke sabbat was hij in de synagoge te vinden, waar hij met Joden en gelovige Grieken discussieerde en probeerde hen te overtuigen.</div><div class="p"> 5Nadat Silas en Timothe&#252;s uit Macedoni&#235; waren aangekomen, richtte Paulus zich helemaal op de verkondiging van het goede nieuws. Bij elke gelegenheid wees hij de Joden er met grote nadruk op dat Jezus de Christus is. 6Maar toen zij vijandig werden en met Jezus gingen spotten, schudde Paulus het stof van zijn kleren en zei: &#8216;U veroordeelt uzelf. Het is niet meer mijn verantwoording. Vanaf nu ga ik naar de mensen die niet tot het Joodse volk behoren.&#8217; 7Hij verliet de synagoge en ging naar het huis ernaast, waar Titius Justus woonde. Dit was een man die God vereerde, hoewel hij geen Jood was. 8Crispus, de leider van de synagoge, en al zijn huisgenoten kwamen wel tot geloof in de Here. Er waren nog veel meer Korinthi&#235;rs die wel aannamen wat Paulus zei en zich lieten dopen.</div><div class="p"> 9Op een nacht zei de Here in een visioen tegen Paulus: &#8216;Wees niet bang! Spreek vrijuit. Laat u niet het zwijgen opleggen, 10want Ik ben bij u. Niemand zal een vinger naar u uitsteken. Een groot aantal mensen in deze stad hoort bij Mij.&#8217; 11Daarom bleef Paulus nog anderhalf jaar in Korinthe en sprak er over God.</div><div class="p"> 12Toen Gallio gouverneur van Achaje werd, spanden de Joden samen en brachten Paulus voor de rechtbank. 13Zij beschuldigden hem ervan de mensen ertoe over te halen God te vereren op een manier die in strijd was met de Joodse wet. 14Net toen Paulus zich wilde verdedigen, nam Gallio het woord en zei tegen hen: &#8216;Joden, luister! Als het hier om een misdaad of een zware overtreding ging, zou ik u natuurlijk moeten aanhoren. 15Maar nu het een kwestie is van woorden en namen en uw eigen Joodse wet, zoekt u het zelf maar uit. Ik ben niet van plan mij daarmee te bemoeien.&#8217; 16Hij joeg hen de rechtszaal uit. 17Toen grepen zij Sosthenes, de leider van de synagoge en gaven hem voor de ogen van Gallio een pak slaag. Maar Gallio trok zich er niets van aan.</div><div class="p"> 18Paulus bleef nog in de stad. Na enkele dagen nam hij afscheid van de christenen en vertrok naar Syri&#235;. Priscilla en Aquila gingen met hem mee. Voor hij in Kenchree&#235;n aan boord ging, liet hij zijn haar afknippen, omdat hij een plechtige belofte had afgelegd. 19Toen zij in de haven van Efeze kwamen, liet hij de anderen achter en ging zelf naar de synagoge. Daar had hij lange gesprekken met de Joden. 20Die vroegen hem zelfs nog een paar dagen te blijven, maar dat wilde hij niet. 21Hij nam afscheid van hen met de woorden: &#8216;Als God het wil, kom ik bij u terug.&#8217; Hij verliet Efeze per schip.</div><div class="p"> 22Na aankomst in Caesarea ging hij naar Jeruzalem en bezocht daar de christengemeente. Daarna reisde hij verder naar Antiochi&#235;. 23Maar ook daar bleef hij niet lang. Al gauw vertrok hij weer naar Galati&#235; en Frygi&#235; om de christenen in die streken te bemoedigen. 24Ondertussen was er in Efeze een Jood aangekomen die heel goed kon spreken en de Boeken zeer goed kende. Hij heette Apollos en kwam uit Alexandri&#235; in Egypte. 25Daar had iemand hem iets verteld over wat Jezus gedaan en verkondigd had. Hij sprak vol vuur over Jezus en de dingen die hij zei waren juist, maar hij wist niet veel meer dan de doop zoals Johannes die verrichtte. 26In de synagoge nam hij vrijmoedig het woord. Priscilla en Aquila hoorden hem. Zij namen hem mee naar huis en legden hem uit wat er allemaal met Jezus was gebeurd en wat dat betekende. 27Apollos was van plan naar Achaje te gaan en de christenen van Efeze vonden dat een goed idee. Ze schreven aan hun geloofsgenoten dat zij hem hartelijk moesten ontvangen. Nadat hij in Achaje was aangekomen, werd hij op een geweldige wijze door God gebruikt om de christenen daar te ondersteunen. 28Krachtig weerlegde hij de Joden in het openbaar. Daarbij bewees hij aan de hand van de Boeken dat Jezus de Christus was.</div>
 </div>
 </div>
</div>

<div class="version vid75 iso6393nld" data-vid="75" data-iso6393="nld">
 <div class="book bkJDG">
 <div class="chapter ch19" data-usfm="JDG.19">
 <div class="label">19</div><div class="s1">De bijvrouw uit Bethlehem</div><div class="p"> 1In die tijd&#8212;er was toen nog geen koning in Isra&#235;l&#8212;woonde een man van de stam Levi diep in de bergen van Efra&#239;m. Hij had uit Bethlehem in Juda een vrouw als bijvrouw meegenomen. 2Zij werd hem echter ontrouw en liep van hem weg, terug naar het huis van haar vader in Bethlehem. Na vier maanden 3ging haar man, met een knecht en twee ezels, haar achterna om haar over te halen terug te komen. Toen hij bij het huis van haar vader was aangekomen, liet zij hem binnen. Haar vader was blij hem te zien en ontving hem vriendelijk. 4Hij drong er bij zijn schoonzoon op aan dat hij een tijdje zou blijven logeren en zo bleef hij daar drie dagen. Zij aten en dronken en hadden een gezellige tijd met elkaar. 5Op de vierde dag stonden zij vroeg op, klaar om te vertrekken. Maar de vader van de jonge vrouw zei: &#8216;Laten we eerst nog samen eten en dan kun je vertrekken.&#8217; 6Terwijl zij samen zaten te eten en te drinken, vroeg de schoonvader hem: &#8216;Blijf nog een dag, het zal je goed doen.&#8217; 7Aanvankelijk weigerde de man, maar omdat zijn schoonvader bleef aandringen, stemde hij erin toe nog &#233;&#233;n nacht te blijven. 8De volgende ochtend stonden ze vroeg op, maar opnieuw overreedde zijn schoonvader hem nog wat te eten en tot de namiddag te blijven. En weldra zaten ze samen weer gezellig te eten. 9In de loop van de middag stond de man op om met zijn bijvrouw en knecht te vertrekken, maar zijn schoonvader zei: &#8216;Luister, de dag is al bijna om, het is zo avond. Blijf nog een nachtje hier, dan kunnen we het nog gezellig maken. Dan kun je morgenochtend vroeg opstaan en naar huis terugreizen.&#8217; 10Maar deze keer liet de man zich niet overhalen en ze vertrokken. Voor het donker bereikte hij Jeruzalem (dat toen nog Jebus heette), samen met zijn span ezels en de vrouw. 11&#8216;Zullen we daar overnachten?&#8217; zei zijn knecht. 12-13 &#8216;Nee,&#8217; zei zijn heer, &#8216;ik wil niet overnachten in een stad waar geen Isra&#235;lieten wonen. Laten we verder trekken naar Gibea of Rama en daar overnachten.&#8217; 14Zo reisden zij verder. De zon ging juist onder toen zij in de buurt van Gibea kwamen, een stad van de stam Benjamin. 15Zij gingen de weg af naar deze stad om er de nacht door te brengen. Daar gingen ze op het stadsplein zitten, want niemand nodigde hen uit binnen te komen.</div><div class="p"> 16Maar &#700;s avonds kwam een oude man voorbij die van zijn werk op het veld naar huis terugkeerde. Hij was van oorsprong afkomstig uit de bergen van Efra&#239;m en woonde nu in Gibea, hoewel die stad in het gebied van de stam Benjamin lag. 17Toen hij de reizigers op het plein zag zitten, vroeg hij waar ze vandaan kwamen en waar ze heengingen. 18-19 &#8216;We komen uit Bethlehem in Juda en zijn op weg naar mijn huis, diep in de bergen van Efra&#239;m. Bovendien doe ik dienst in het huis van de Here,&#8217; antwoordde de man. &#8216;Maar niemand wil ons onderdak verlenen, hoewel wij stro en voer bij ons hebben voor onze ezels en voldoende brood en wijn voor onszelf.&#8217; 20&#8216;Mijn vrede zij met u, ik zal voor u zorgen,&#8217; antwoordde de oude man. &#8216;U bent mijn gasten, want u moet niet hier op het plein blijven.&#8217; 21Hij nam hen mee naar huis en gaf hun ezels voer, terwijl zij zich verfristen. Daarna aten zij samen.</div><div class="p"> 22Maar terwijl het binnen gezellig was, omsingelden onverlaten het huis, bonsden op de deur en schreeuwden tegen de oude man dat hij de man die bij hem logeerde, naar buiten moest brengen, zodat zij geslachtsgemeenschap met hem konden hebben. 23De oude man ging naar buiten om met hen te praten. &#8216;Nee, beste mensen, doe toch alstublieft niet zoiets schandelijks met de man die bij mij te gast is,&#8217; smeekte hij. 24&#8216;Neem mijn dochter die nog maagd is, en de bijvrouw van deze man. Ik zal hen naar buiten brengen en u mag met hen doen wat u wilt, maar doe zoiets niet met deze man.&#8217; 25Maar zij wilden niet naar hem luisteren. Daarop duwde de man zijn bijvrouw naar buiten en zij verkrachtten haar om beurten en waren de hele nacht met haar bezig. Ten slotte, bij het aanbreken van de morgen, lieten de mannen haar gaan. 26Zij viel neer voor de deur van het huis waar haar echtgenoot logeerde en bleef daar liggen tot het licht werd.</div><div class="p"> 27Toen haar man &#700;s morgens de deur open deed om weer op weg te gaan, zag hij zijn vrouw daar voor de deur liggen, met haar handen op de drempel. 28&#8216;Sta op,&#8217; zei hij, &#8216;we vertrekken.&#8217; Maar er kwam geen antwoord: ze was dood. Hij tilde haar op, legde haar op de ezel en nam haar mee naar huis. 29Thuisgekomen pakte hij een mes, sneed haar lichaam in twaalf stukken en stuurde naar elke stam van Isra&#235;l &#233;&#233;n deel. 30Toen kwam het hele volk Isra&#235;l in beroering. &#8216;Zo&#700;n vreselijke misdaad is er nog nooit gepleegd sinds Isra&#235;l uit Egypte is vertrokken!&#8217; zei iedereen. &#8216;We moeten overleggen wat ons te doen staat.&#8217;</div>
 </div>
 </div>
</div>

<div class="version vid75 iso6393nld" data-vid="75" data-iso6393="nld">
 <div class="book bkJDG">
 <div class="chapter ch20" data-usfm="JDG.20">
 <div class="label">20</div><div class="s1">De aanval op de stam Benjamin</div><div class="p"> 1-2 Het hele volk Isra&#235;l kwam naar Mispa. In totaal vierhonderdvijftigduizend man voetvolk, allemaal mannen die het zwaard konden hanteren. Eensgezind verzamelden zij zich daar voor de Here. De mannen kwamen uit alle hoeken van het land, van Dan tot aan Berseba en ook uit het gebied Gilead aan de overkant van de Jordaan. 3Al gauw hoorden de mensen in het gebied Benjamin dat de Isra&#235;litische troepen zich in Mispa hadden verzameld. Toen bogen de leiders van Isra&#235;l zich over de vraag hoe deze verschrikkelijke gebeurtenis had kunnen plaatshebben. Daarop meldde zich de Leviet wiens vrouw was vermoord bij hen. 4Hij zei: &#8216;Wij kwamen op een avond in Gibea, een stad in het gebied van Benjamin en wilden daar overnachten. 5&#700;s Nachts omsingelden de burgers van Gibea ons huis, ze waren van plan mij te onteren en te doden. Zij hebben toen mijn bijvrouw zo gruwelijk verkracht dat zij eraan is overleden. 6Daarna heb ik haar lichaam in twaalf stukken gesneden en deze delen door het hele land Isra&#235;l gestuurd, want die mannen hebben een schandelijke misdaad begaan. 7Welnu, landgenoten, zeg wat u hiervan vindt en geef mij raad!&#8217; 8Toen stond het volk als &#233;&#233;n man op en antwoordde: &#8216;Niemand van ons zal naar huis teruggaan, maar het volgende zullen wij doen: 9-10 wij zullen Gibea verwoesten en door loting het land onder ons verdelen. Eerst zal een tiende deel van de verenigde legers van Isra&#235;l worden aangewezen om de rest van ons van voedsel te voorzien. Daarna zullen wij Gibea verwoesten om deze gruwelijke misdaad.&#8217; 11De mannen van Isra&#235;l waren eensgezind in hun besluit hard tegen Gibea op te treden.</div><div class="p"> 12Toen werden boodschappers naar de stam Benjamin gestuurd die moesten zeggen: &#8216;Wat voor vreselijks is bij u gebeurd? 13Lever die misdadigers uit de stad Gibea aan ons uit, zodat wij hen kunnen terechtstellen en dit kwaad uit Isra&#235;l uitroeien.&#8217; Maar de Benjaminieten wilden niet luisteren naar hun broeders, de Isra&#235;lieten. 14-15 Integendeel, zesentwintigduizend strijdvaardige Benjaminieten uit andere steden verzamelden zich in Gibea om de zevenhonderd goed getrainde soldaten uit Gibea te versterken voor de strijd tegen de rest van Isra&#235;l. 16Uit de verenigde legers werd een keurkorps van zevenhonderd linkshandige slingeraars gevormd. Deze mannen konden met een steen tot op een haar nauwkeurig mikken, zonder ooit het doel te missen. 17Het leger van Isra&#235;l&#8212;de Benjaminieten dus niet meegerekend&#8212;telde vierhonderdduizend mannen die goed met het zwaard konden omgaan, geoefende strijders. 18Het Isra&#235;litische leger trok eerst van Mispa naar Betel om God te raadplegen. &#8216;Welke stam zal ons aanvoeren bij de aanval op de Benjaminieten?&#8217; vroegen zij. De Here antwoordde: &#8216;Juda zal vooropgaan.&#8217; 19-21De volgende morgen braken zij hun kamp op en trokken naar Gibea om de Benjaminieten aan te vallen. Maar de mannen van Benjamin stormden naar buiten en doodden die dag twee&#235;ntwintigduizend Isra&#235;lieten.</div><div class="p"> 22-24Toen ging Isra&#235;l weer naar Betel en huilde voor de Here tot aan de avond en vroeg Hem: &#8216;Moeten we verder vechten tegen onze broeder Benjamin?&#8217; En de Here antwoordde: &#8216;Ja.&#8217; Daardoor kregen de mannen van Isra&#235;l weer moed en rukten de volgende dag opnieuw uit om op dezelfde plaats te gaan vechten. 25Maar ook die dag stormden de Benjaminieten de stad uit en maakten nog eens achttienduizend slachtoffers onder de Isra&#235;lieten, allemaal ervaren zwaardvechters. 26Toen trok het hele volk opnieuw naar Betel, huilde en vastte daar voor de Here tot de avond en bracht brandoffers en vredeoffers. 27-28 Voor die gelegenheid stond de ark van het verbond in Betel en Pinechas, de zoon van Eleazar en kleinzoon van A&#228;ron, was priester. Bij monde van Pinechas vroegen de mannen van Isra&#235;l de Here om raad. &#8216;Moeten wij opnieuw onze broeder Benjamin aanvallen of zullen we ermee ophouden?&#8217; En de Here antwoordde: &#8216;Val aan, want morgen zal Ik hen in uw macht geven.&#8217;</div><div class="p"> 29-30 Het Isra&#235;litische leger legde hinderlagen rond de stad en rukte voor de derde keer op tegen de Benjaminieten. Zij stelden zich in slagorde op voor Gibea, net als de vorige keren. 31Toen het leger van Benjamin de stad uitmarcheerde voor de aanval, trokken de Isra&#235;litische troepen zich terug. Zo werden de Benjaminieten van de stad weggelokt, toen zij Isra&#235;l achtervolgden. Net als de vorige keren vochten de Benjaminieten met de mannen van Isra&#235;l en op de wegen naar Betel en Gibea doodden zij ongeveer dertig mannen van Isra&#235;l. 32De Benjaminieten dachten toen dat zij net als tevoren de Isra&#235;lieten hadden verslagen, maar deze hadden van tevoren afgesproken te vluchten om zo het leger van Benjamin weg te lokken van de stad naar de grote wegen. 33-34 Op het moment dat het leger van Isra&#235;l Ba&#228;l-Tamar bereikte, keerde het om en viel zijn achtervolgers aan. De tienduizend man sterke Isra&#235;litische keurtroepen, die verdekt lagen opgesteld op de open plek bij Gibea, kwamen tevoorschijn en vielen de achterhoede van het leger van Benjamin aan. De Benjaminieten beseften echter nog niet wat voor onheil hen boven het hoofd hing. 35De Here hielp Isra&#235;l Benjamin te verslaan en zij doodden die dag vijfentwintigduizend en honderd Benjaminieten.</div><div class="p"> 36-39Het leger van Isra&#235;l week terug voor de mannen van Benjamin om de Isra&#235;lieten die in de hinderlaag bij Gibea lagen, de gelegenheid te geven tot actie over te gaan. Toen de mannen van Benjamin ongeveer dertig Isra&#235;lieten hadden gedood, dachten zij dat het net zo&#700;n grote slachtpartij zou worden als de vorige keren. Maar de mannen die uit de hinderlaag tevoorschijn kwamen, stormden Gibea binnen, doodden iedereen met het zwaard en staken de stad in brand. De zware rookwolken die uit de stad opstegen, waren voor het Isra&#235;litische leger het teken zich om te keren en het leger van Benjamin aan te vallen. 40-41 Toen de Benjaminieten omkeken, zagen ze aan de grote rookwolken dat hun stad in lichterlaaie stond. Toen zij ook nog zagen dat de Isra&#235;lieten zich omkeerden en op hen afstormden, beseften zij dat hun ondergang nabij was. 42Zij vluchtten in de richting van de woestijn, maar konden de strijd niet ontlopen, want de Isra&#235;lieten kwamen hen achterna en sloegen de mannen in de achterhoede neer, evenals al degenen die uit de steden waren gekomen om hen te helpen. 43Na een achtervolging sloten zij de Benjaminieten ten oosten van Gibea in en versloegen hen. 44Die dag sneuvelden achttienduizend Benjaminitische soldaten. 45De rest van het leger vluchtte naar de woestijn, naar de rots Rimmon, maar onderweg werden nog vijfduizend mannen gedood en nog eens tweeduizend bij Gideom. 46De stam Benjamin verloor die dag dus in totaal vijfentwintigduizend soldaten.</div><div class="p"> 47Slechts zeshonderd mannen wisten in de woestijn naar de rots Rimmon te ontkomen, waar zij vier maanden bleven. 48Het Isra&#235;litische leger keerde terug om met de rest van de stam Benjamin af te rekenen&#8212;mannen, vrouwen, kinderen en vee&#8212;en zij staken alle steden in het gebied Benjamin in brand.</div>
 </div>
 </div>
</div>

<div class="version vid75 iso6393nld" data-vid="75" data-iso6393="nld">
 <div class="book bkJDG">
 <div class="chapter ch21" data-usfm="JDG.21">
 <div class="label">21</div><div class="s1">Vrouwen voor de stam van Benjamin</div><div class="p"> 1De Isra&#235;lieten hadden in Mispa gezworen nooit een van hun dochters met een man van de stam Benjamin te laten trouwen. 2Toen zij in Betel waren samengekomen, zaten zij daar voor God en huilden bittere tranen.</div><div class="p"> 3&#8216;Waarom, Here, God van Isra&#235;l,&#8217; riepen zij, &#8216;heeft het zover kunnen komen dat nu een van onze stammen ontbreekt?&#8217; 4De volgende ochtend stonden zij vroeg op, bouwden een altaar en brachten daarop brandoffers en vredeoffers. 5Zij zeiden tegen elkaar: &#8216;Was een van Isra&#235;ls stammen niet aanwezig, toen wij die bijeenkomst voor de Here in Mispa hielden?&#8217; Want toen hadden zij plechtig gezworen dat wie niet voor de Here in Mispa zou verschijnen, dit met de dood zou moeten bekopen.</div><div class="p"> 6De Isra&#235;lieten hadden nu diep medelijden gekregen met hun broederstam Benjamin. Zij zeiden tegen elkaar: &#8216;Vandaag is een hele stam van Isra&#235;l weggevaagd. 7Hoe moet dat groepje overlevenden vrouwen vinden, terwijl wij bij de Here hebben gezworen dat we hun onze dochters niet zouden geven?&#8217; 8-9 Toen bedachten zij dat ze iedereen zouden doden die weigerde naar Mispa te komen, en zij ontdekten dat uit Jabes in Gilead niemand de bijeenkomst had bijgewoond. 10-12Daarom stuurde het volk twaalfduizend van de beste soldaten naar Jabes in Gilead om de bevolking te doden. Alle mannen, getrouwde vrouwen en kinderen werden met het zwaard gedood, maar alle jonge meisjes van huwbare leeftijd die nog maagd waren, werden gespaard. Het bleken er vierhonderd te zijn en zij werden naar de legerplaats in Silo in Kana&#228;n gebracht. 13Toen stuurde Isra&#235;l een delegatie naar het groepje overgebleven mannen van Benjamin op de rots Rimmon, om hun vrede aan te bieden. 14De Benjaminieten keerden daarop naar huis terug en kregen de meisjes uit Jabes die in leven waren gelaten. Toch waren het er nog niet genoeg. 15De Isra&#235;lieten hadden diep medelijden met de stam Benjamin, omdat de Here een wig had gedreven in Isra&#235;ls stammen. 16&#8216;Hoe kunnen wij aan vrouwen komen voor de anderen die nog geen vrouw hebben, nu alle vrouwen van de stam Benjamin dood zijn?&#8217; vroegen de leiders van Isra&#235;l zich af. 17&#8216;In elk geval blijft het gebied Benjamin in bezit van de overgebleven groep. De stam van Benjamin moet in stand blijven. 18Maar we kunnen hun niet onze eigen dochters geven. Want we hebben gezworen dat wie dat doet, vervloekt zal zijn.&#8217;</div><div class="p"> 19Plotseling schoot iemand te binnen dat jaarlijks ter ere van de Here een feest werd gegeven in de velden bij Silo. Silo ligt tussen Lebona in het noorden en Betel in het zuiden en ten oosten van de weg die van Betel naar Sichem loopt. 20Zij zeiden tegen de mannen van Benjamin die nog geen vrouw hadden: &#8216;Verstop u in de wijngaarden bij Silo. 21Wanneer de meisjes van Silo uit de stad komen om te dansen, spring dan tevoorschijn, pak een meisje en neem haar mee naar uw gebied Benjamin en trouw met haar. 22En als hun vaders of broers bij ons komen protesteren, dan zullen wij zeggen: &#8220;Heb alstublieft begrip voor deze zaak en laat hen uw dochters houden. Want wij konden niet genoeg vrouwen voor hen vinden toen we Jabes in Gilead verwoestten. En u kon hun uw dochters niet geven, zonder schuld op u te laden wegens de eed.&#8221;&#8198;&#8217; 23De mannen van Benjamin deden wat hun was gezegd, ze ontvoerden zo&#700;n tweehonderd dansende meisjes en trouwden met hen in hun eigen gebied. Daarna herbouwden zij de verwoeste steden en gingen er weer wonen. 24Ook het volk Isra&#235;l keerde naar huis terug, iedereen ging naar de stam en familie waartoe hij behoorde. 25Er was in die tijd geen koning in Isra&#235;l en iedereen deed maar wat hem het beste leek.</div>
 </div>
 </div>
</div>

<div class="version vid75 iso6393nld" data-vid="75" data-iso6393="nld">
 <div class="book bkPSA">
 <div class="chapter ch93" data-usfm="PSA.93">
 <div class="label">93</div><div class="q1"> 1De Here is de grote Koning,</div><div class="q1">Hij is bekleed met koninklijke waardigheid.</div><div class="q1">Zijn gordel is kracht.</div><div class="q1">De wereld kan niet wankelen</div><div class="q1">als God haar beschermt.</div><div class="q1"> 2Al van eeuwigheid af regeert U op uw troon,</div><div class="q1">deze staat vast gefundeerd.</div><div class="q1"> 3 Here, het water bruist,</div><div class="q1">het laat zijn stem horen</div><div class="q1">en zingt bruisend tot uw eer.</div><div class="q1"> 4En boven het daverende geluid</div><div class="q1">van al dat water, van al die zee&#235;n,</div><div class="q1">is de grootheid van de Here zichtbaar.</div><div class="q1"> 5Alles wat U zegt, is waar.</div><div class="q1">Wij kunnen U vertrouwen.</div><div class="q1">Alles aan U is heilig als een waardevol sieraad.</div><div class="q1">Dat blijft zo tot in eeuwigheid, Here.</div><div class="b"></div>
 </div>
 </div>
</div>

Walk Through the Bible 365 - AprilVoorbeeld

Schrift

Over dit leesplan

Gerelateerde leesplannen