हितोपदेश 26:1-13

मूर्खलाई सर्काउनुचाहिँ ग्रीष्‍म ऋतुमा हिँउ वा अन्‍न बटुल्‍ने समयमा पानी परेको जस्‍तै हो। कारणबिना दिएको सरापले केही असर पार्दैन। त्‍यो सरापचाहिँ बेगले उड्‍ने गौंथली र भुर्र उड्‍ने भँगेराझैँ हो। घोडालाई कोर्रा, गधालाई करेली र मूर्खको पिठमा लाठी लाउनुपर्छ। मूर्खलाई त्‍यसको मूर्ख प्रश्‍नको जवाफ नदेऊ। त्‍यसो गर्ने त्‍यो प्रश्‍न सोध्‍नेजस्‍तै मूर्ख हो। मूर्खलाई त्‍यसको मूर्खताअनुसार जवाफ दिए आफूले ठानेजस्‍तो चतुर रहेछु भनी त्‍यसले सोच्‍छ। मूर्खको हातमा समाचार पठाउने मानिसले आफ्‍नो खुट्टामा आफैंले बन्‍चरो हान्‍नु र दु:ख खोज्‍नु हो। मूर्खले बोलेको उखान लङ्गडोले खुट्टा चालेर हिँड्‍न खोजेझैँ हो। मूर्खलाई सर्काउनु त घुँयेत्रोमा ढुङ्गा बाँधेर हान्‍नुजस्‍तै हो। मूर्खले उखान भन्‍नु मातेको मानिसले आफ्‍नो हातमा बिजेको काँडा निकाल्‍नु खोजेजस्‍तै हो। मूर्ख वा बटुवालाई ज्‍यालामा काम दिने मानिसले सबैलाई पिरोल्‍छ। कुकुरले आफ्‍नो बान्‍ता आफैंले खाएझैँ मूर्खले आफ्‍नो मूर्खता दोहोर्‍याउँछ। आफूलाई बुद्धिमान् सम्‍झने निर्बुद्धि मानिस मूर्खभन्दा अझ महामूर्ख हो। अल्‍छीले बाटोमा खतरनाक सिंह छ भनी बाहिर निस्‍कँदैन।