२ राजा 7:3-9

सामरियाको मूल-ढोकाबाहिर चार जना कुष्ठरोग लागेका मानिसहरू थिए। तिनीहरूले आपसमा भने, “किन हामी नमरेसम्‍म यहाँ पर्खिबस्‍नू? सहर पस्‍नु पनि व्‍यर्थ छ, त्‍यहाँ हामी भोकै मर्नेछौं; तर यहाँ बस्‍यौं भने पनि हामी मर्ने नै छौं। बरु हामी अरामीहरूका छाउनीमा जाऔं, तिनीहरूले खुबै गरे, मार्नेछन् तर तिनीहरूले हाम्रा प्राण छोडि पनि देलान्।” रात पर्दैथ्‍यो, तिनीहरू अरामी छाउनीमा गए। छाउनीमा पुग्‍दा त्‍यहाँ कोही पनि थिएन। एउटा ठूलो सैन्‍य दल, घोडा र रथहरू साथ लिएर अघि बढ्दैआएको जस्‍तो आवाज अरामीहरूले सुने। परमेश्‍वरले नै त्‍यसो गराउनुभएको थियो। अरामीहरूले सोचे कि इस्राएलका राजाले हित्ती र मिश्री राजा र तिनका सेना लिएर हामीमाथि हमला गर्दै छन्। त्‍यसकारण त्‍यस बेलुका अरामीहरू आफ्‍ना प्राण बचाउन तम्‍बु, घोडा, गधा र छाउनी जस्‍ताको तस्‍तै छोडेर भागेका थिए। ती चार जना छाउनीको छेउमा पुगेर एउटा तम्‍बुमा पसे, त्‍यहाँ भएका थोक खाए, पिए, भेटेका सुन, चाँदी र कपडाहरू लिए र गएर ती लुकाइराखे। त्‍यसपछि फर्केर तिनीहरू अर्को तम्‍बुमा पसे र त्‍यसै गरे। तर त्‍यसपछि तिनीहरूले आपसमा कुरा गरे, “हामीले यसो गर्नुहुन्‍न! हामीसँग खुसीको खबर छ। यो लुकाइराखेर हुँदैन। भोलि बिहानसम्‍म यो कसैलाई भनेनौं भने हामीलाई अवश्‍य नै दण्‍ड हुनेछ। झट्टै गएर राजाका भारदारहरूलाई यो खबर सुनाऔं।”