Népszerű bibliai igeversek innen: Мк 4

Megosztás

Иисус кынелын, мардежым чарен да теҥызлан кӱштен: «Шып лий! Чарне!» Мардеж шыпланен, да моткоч тымык лийын. Тудо тунемшыж-влаклан ойлен: «Молан те тыгай лӱдшӧ улыда? Кузе ӱшанымашда уке?»

Нуным кугу лӱдмаш авалтен, икте-весыштлан ойленыт: «Кӧ Тиде? Тудым мардежат, теҥызат колыштыт!»

А пушын шеҥгел ужашыштыже, вуйжым тоҥедыш ӱмбаке пыштен, Иисус мален. Тунемшыж-влак Тудым помыжалтеныт да каласеныт: «Туныктышо! Ме пытена. Тый тидын нерген от шоналте мо?»

Вара ешарен: «Мом колмыда нерген шоналтыза. Могай виса дене те виседа, тыландат, колыштшо-влаклан, тугай денак висалтеш да ешаралтеш.

Иисус каласен: «Юмын Кугыжаныш тыгай: мланде ӱмбаке айдеме пырчым ӱда. Кече да йӱд-влак эртат. Айдеме мала да кынелеш, пырче шытен лектеш да кушкеш. Кузе тиде лиеш, айдеме ок пале

Кӧн колышташ пылышыже уло – тек колеш!»